છે. સામાન્ય દ્રવ્યથી તે તે પર્યાયનો કાળ - સ્વકાળ, ‘ક્રમાનુપાતી’ કાલ આવી ગયું છે. (ગાથા-
૧૧૩માં) તે સમયે, તે પર્યાય ક્રમે-સ્વકાળે ક્રમાનુસાર આવવાની તે આવી, તેથી તેને પહેલી પર્યાયની
અપેક્ષાએ અન્ય કહીએ. પણ વસ્તુની અપેક્ષાએ અનન્ય છે. આહા... હા... હા! એ પર્યાય કોઈ બીજા
(દ્રવ્ય) થી થઈ છે (એમ નથી.) આહા...! આ વાત બેસવી (આકરી છે.) ભાષા! ભાષા તો ભલે
સહેલી છે. આહા...! પણ એનો ‘ભાવ’ કઠણ છે!! ‘કળશટીકા’ માં (કળશ-૬૦માં) કહ્યું છે
જ્ઞાન ક્રોધરૂપે પરિણમ્યું છે. તેથી જ્ઞાન ભિન્ન, ક્રોધ ભિન્ન – એવું અનુભવવું ઘણું જ કઠણ છે. ઉત્તરઃ
આમ છે કે સાચે જ કઠણ છે, પરંતુ વસ્તુનું શુદ્ધ સ્વરૂપ વિચારતાં ભિન્નપણારૂપ સ્વાદ આવે છે.
પરથી જુદું જણાય છે. કઠણ તો છે. પણ, ભગવાન આત્મા, સામાન્યપણે દ્રવ્ય જે છે તેને જોતાં -
જોનારી પર્યાય ભલે એની - પણ એ જુએ છે સામાન્યને, અને તે પર્યાય એમ માને છે (જાણે છે) કે
હું તો અખંડ એકસ્વરૂપે બિરાજમાન છું. પર્યાય એમ જાણે છે. આહા... હા! કેમ કે પર્યાયનો વિષય જે
છે - એકલો પર્યાયનો વિષય પર્યાય ન રહેતાં, પર્યાયનો વિષય ત્રિકાળી દ્રવ્ય (થાય) છે. આહા...
હા... હા! ત્રિકાળી દ્રવ્ય વસ્તુ જે છે મહાપ્રભુ! (એ પર્યાયનો વિષય થાય છે.) અહીંયાં દાખલો
જીવનો આપશે. વાત સર્વદ્રવ્યની કહેવી છે. દ્રષ્ટાંત જીવનું આપશે. લોકોને ખ્યાલમાં આવી શકે માટે
(જીવનું દ્રષ્ટાંત આપશે.)
એવું કાંઈ નથી. આહા...હા...હા! ‘સર્વ દ્રવ્યો’ એટલે
સામાન્ય, (ને પલટવાની અપેક્ષાએ વિશેષ.) આહા...હા! દરેક વસ્તુ નહીં પલટવાની અપેક્ષાએ
સામાન્ય, પલટવાની અપેક્ષાએ વિશેષ. બે (પડખાં) થઈને એનું સ્વરૂપ (જ) એ બે (પડખાંમાં) છે.
પરની હારે એને કાંઈ સંબંધ નથી. આહા...હા!
પાડો છો.
આવી પ્રભુ! આહા...હા...હા...હા! સમજાય છે કાંઈ?