(આદિ) નથી કે મનુષ્યગતિ વખતે તે સિદ્ધગતિ નથી. ઈ અન્ય-અન્ય કહેવાય છે. છતાં તે અન્ય-
અન્ય, અનન્ય છે. એ દ્રવ્યથી તે વિશેષ અનન્ય છે. આહા... હા... હા... હા! સમજાય છે કાંઈ...?
આવું સ્વરૂપ હવે!! બાઈયું ને બધાને બિચારાને... વખત મળે નહીં. જિંદગીયું હાલી જાય છે! આહા...
હા! મનુષ્યપણાનું આયુષ્ય છે. છે એટલું જ છે. જેટલો કાળ દેહમાં રહેવાનું-વિશેષપણે રહેવાનું (છે.)
તેટલો કાળ રહેશે. આયુષ્યને કારણે કહેવું એ પણ એક નિમિત્ત છે. આહા... હા! એ સ્થિતિમાં પોતાની
સામાન્ય-વિશેષ દ્રવ્યશક્તિ, પરથી જુદી જો સાંભળી નહીં અને પરને લઈને કંઈપણ મારમાં ફેરફાર
થાય છે ને મારાથી પરમાં કંઈ ફેરફાર થાય છે (એવા અભિપ્રાયવાળાનું) પરિભ્રમણ નહિ મટે પ્રભુ!
આહા...! એના ભવભ્રમણના ચક્રો વિચરીત દ્રષ્ટિને લઈને નહીં મટે. આહા... હા!
વિશેષોની અપેક્ષાએ અન્યપણું હોવામાં કોઈ પ્રકારનો વિરોધ નથી.” જુઓ! ક્યાં મરીચિની પર્યાય
અને ક્યાં ભગવાન (મહાવીર સ્વામીની) પર્યાય! જીવ તો ઈ જ છે. જીવસામાન્ય એટલે કાયમ
રહેનારાની અપેક્ષાએ અનન્યપણું છે. પણ જીવના વિશેષોની - અપેક્ષાએ અન્યપણું” ક્યાં મરીચિની
પર્યાય ને ક્યાં ભગવાનની પર્યાય? એ અન્ય-અન્યપણું છે. એ વસ્તુમાં - સ્વરૂપની સ્થિતિમાં છે.
કોઈ પરની અપેક્ષા એમાં છે નહીં. આહા... હા!
દ્રવ્યસામાન્ય જ જણાય છે.
ક્યાં મરીચિની પર્યાય? ને ક્યાં તીર્થંકર-કેવળીની પર્યાય? આહા... હા! ક્યાં નિગોદમાં - એક
અક્ષરના અનંતમા ભાગની પર્યાય? એ જીવ (ત્યાંથી) નીકળીને મનુષ્ય થઈને આઠ વર્ષે કેવળ
(જ્ઞાન) પામે! આહા... હા! ક્યાં? સામાન્યની અપેક્ષાએ જીવ એનો ઈ. વિશેષની અપેક્ષાએ તો
(જબરો તફાવત.) નિગોદમાં અક્ષરના અનંતમા ભાગે (જ્ઞાનપર્યાયનો) ઉઘાડ અને ન્યાંથી મનુષ્ય
થાય, કારણ કે ત્યાં પણ (નગોદમાં પણ) શુભભાવ છે. પર્યાયમાં શુભભાવ