८८ ]
त्वाविरत्यादिरस्ति तथाप्यन्यसंपदा किं प्रयोजनं । अग्रे दुर्गतिगमनादिकं अवबुद्ध्यमानस्य तत्सम्पदा प्रयोजनाभावतस्तत्स्मयस्य कर्तुमनुचितत्वात् ।।२७।।
‘देवं’ आराध्यं । ‘विदु’र्मन्यन्ते । के ते ? ‘देवा’ ‘‘देवा१ वि तस्स णमंति जस्स धम्मे सया मणो’’ इत्याभिधानात् । कमपि ? ‘मातंगदेहजमपि’ चांडालमपि । कथंभूतं ? ‘अन्य सम्पदा किं प्रयोजनम्’ (क्षणस्थायी) ऐश्वर्यादि संपदा ज आगळ दुर्गति गमनादिनुं कारण छे – एवुं समजनारने ते ऐश्वर्यादि संपदाथी प्रयोजननो अभाव होय छे. (तेनाथी ते कांई लाभ मानतो नथी.) तेथी तेने गर्व करवो अनुचित लागे छे.
भावार्थ : — मिथ्यात्वना अभावमां सम्यग्द्रष्टि अन्य क्षणस्थायी विभूतिओथी लाभ मानतो नथी, तेथी तेनो ते गर्व करतो नथी. मिथ्याद्रष्टिने पूर्वोपार्जित पुण्यने लीधे अन्य विभूतिओ मळी आवे पण ते मिथ्यात्वने लीधे तेनो गर्व करी तेमां रच्योपच्यो रहे छे; तेथी ते विभूतिओ तेने लाभदायक नहि थतां दुर्गति – गमनना कारणभूत थई पडे छे. २७.
अन्वयार्थ : — [देवाः ] गणधरादि देवो [सम्यग्दर्शन संपन्नम् ] सम्यग्दर्शनथी युक्त [मातङ्गदेहजम् अपि ] चंडालकुळमां उत्पन्न थयेला जीवने पण [भस्मगूढांगारान्तरौजसम् ] के जे भस्मथी ढंकायेला अंगारानी माफक अंदरमां तेजवाळुं छे, तेने [देवम् ] देव [विदुः ] कहे छे.
टीका : — ‘देवम्’ आराध्य (आराधवा योग्य) देव ‘विदुः’ माने छे. कोण तेओ? ‘देवाः’ देवो. ‘‘देवा वि तस्स णमंति जस्स धम्मे सया मणो’’ जेनुं मन सदा धर्ममां छे तेने देवो पण नमे छे. एवा कथनानुसार (माने छे.) कोने पण? ‘मातङ्गदेहजम् अपि’ १. धम्मो मंगलमुद्दिट्ठं अहिंसा संयमो तवो ।