४० ]
‘निर्विचिकित्सता मता’ अभ्युपगता । कासौ ? ‘निर्जुगुप्सा’ विचिकित्साभावः । क्व ? काये । किंविशिष्टे ? ‘स्वभावतोऽशुचौ’ स्वरूपेणापवित्रिते । इत्थंभूतेऽपि काये ‘रत्नत्रयपवित्रिते’ रत्नत्रयेण पवित्रिते पूज्यतां नीते । कुतस्तथाभूते निर्जुगुप्सा भवतीत्याह — ‘गुणप्रीतिः’ यतो गुणेन रत्नत्रयाधारभूतमुक्तिसाधकत्वलक्षणेन प्रीतिर्मनुष्यशरीरमेवेदं मोक्षसाधकं नान्यद्देवादिशरीरमित्यनुरागः । ततस्तत्र निर्जुगुप्सेति ।।१३।।
हवे सम्यग्दर्शनना निर्विचिकित्सता गुणनुं प्ररूपण करीने कहे छे —
अन्वयार्थ : — [स्वभावतः ] स्वरूपथी [अशुचौ ] अपवित्र, किंतु [रत्नत्रयपवित्रिते ] सम्यग्दर्शन, सम्यग्ज्ञान अने सम्यक्चारित्रथी पवित्र [काये ] शरीरमां [निर्जुगुप्सा ] जुगुप्सारहित (ग्लानिरहित) [गुणप्रीतिः ] (मुक्तिसाधक) गुणोने लीधे प्रीति करवी ते [निर्विचिकित्सता ] निर्विचिकित्सता अंग कहेवाय छे.
टीका : — ‘निर्विचिकित्सता मता’ निर्विचिकित्सता मानवामां आवी छे - स्वीकारवामां आवी छे. ते शुं? ‘निर्जुगुप्सा’ निर्जुगुप्सा अर्थात् विचिकित्सा न होवी ते. क्यां? शरीरमां. केवा प्रकारना शरीरमां? ‘स्वभावतोऽशुचौ’ स्वरूपथी अपवित्र. आवा (अपवित्र) शरीरने पण, ‘रत्नत्रयपवित्रिते’ रत्नत्रयथी पवित्र बनाववामां आवे छे - पूज्य बनाववामां आवे छे. एवा शरीरमां निर्जुगुप्सा (ग्लानि न होवी) शा कारणे होय? ते कहे छे. ‘गुणप्रीतिः’ कारण के रत्नत्रयना आधारभूत अने मुक्तिना साधकस्वरूप गुणने लीधे (तेमां) प्रीति होय छे. मनुष्यनुं आ शरीर ज मोक्षसाधक छे, नहि के अन्य देवादिनुं शरीर; एवो अनुराग (प्रीति) होय छे, तेथी तेमां निर्जुगुप्सा होय छे अर्थात् तेमां ग्लानि होती नथी.
भावार्थ : आ निर्विचिकित्सा गुणनुं वर्णन छे. विचिकित्सानो अर्थ ग्लानि छे.