६० ]
विजयार्धदक्षिणश्रेण्यां मेघकूटे नगरे राजा चन्द्रप्रभः । चन्द्रशेखरपुत्राय राज्यं दत्वा परोपकारार्थं वन्दनाभक्त्यर्थं च कियतीर्विद्या दधानो दक्षिणमथुरायां गत्वा गुप्ताचार्यसमीपे क्षुल्लको जातः । तेनैकदा वन्दनाभक्त्यर्थमुत्तरमथुरायां चलितेन गुप्ताचार्यः पृष्टः किं कस्य कथ्यते१ ? भगवतोक्तं सुव्रतमुनेर्वन्दना वरुणराजमहाराज्ञीरेवत्या आशीर्वादश्च कथनीयः । त्रिपृष्टेनापि२ तेन एतावदेवोक्तं । ततः क्षुल्लकेनोक्तं । भव्यसेनाचार्यस्यैकादशांगधारिणोऽन्येषां च नामापि भगवान् न गृह्णाति तत्र किंचित्कारणं भविष्यतीति सम्प्रधार्य तत्र गत्वा सुव्रतमुनेर्भट्टारकीयां वन्दनां कथयित्वा तदीयं च विशिष्टं वात्सल्यं दृष्ट्वा भव्यसेनवसतिकां गतः । तत्र गतस्य च३ भव्यसेनेन संभाषणमपि न कृतं । कुण्डिकां गृहीत्वा, भव्यसेनेन सह बहिर्भूमिं गत्वा विकुर्वणया हरितकोमलतृणांकुरच्छन्नो मार्गोऽग्रे दर्शितः । तं दृष्ट्वा ‘‘आगमे
अमूढद्रष्टिपणामां रेवतीराणीनुं द्रष्टांत छे तेनी कथा —
विजयार्ध पर्वतनी दक्षिण श्रेणीमां मेघकूट नगरमां चंद्रप्रभ राजाए पुत्र चंद्रशेखरने राज्य आपीने परोपकार माटे तथा वंदना – भक्ति माटे केटलीक विद्याओ धारण करतो थको, दक्षिण मथुरामां गयो त्यां गुप्ताचार्यनी समीपे क्षुल्लक थयो. तेणे एक दिवस वंदना – भक्ति माटे उत्तर मथुरा जतां गुप्ताचार्यने पूछ्युंः ‘‘शुं कोईने कांई कहेवानुं छे?’’
भगवान गुप्ताचार्ये कह्युंः ‘‘सुव्रत मुनिने वंदना अने वरुण राजानी महाराणी रेवतीने आशीर्वाद कहेवा योग्य छे.’’
त्रण वखत पूछवा जतां तेमणे एटलुं ज कह्युं, पछी ते क्षुल्लके कह्युंः ‘‘अगियार अंगधारी भव्यसेनाचार्य अने बीजाओनुं नाम पण तेओ लेता नथी, तो त्यां कांई कारण हशे.’’
आम विचारी (क्षुल्लक) त्यां जईने सुव्रत मुनिने मुनिराज भट्टारकनी वंदना कहीने अने तेमनुं विशिष्ट वात्सल्य जोईने भव्यसेनना रहेठाणे गयो. त्यां गयो त्यारे तेनी साथे भव्यसेने संभाषण पण न कर्युं.
कमंडळ लईने भव्यसेन साथे बहारभूमिए (जंगल) जई विक्रियाथी, लीला कोमळ १. कथते ख । २. त्रिःपृष्टेनाप्येतावदेनोक्तं ध० । ३. ‘च’ नास्ति घ पुस्तके ।