६४ ]
कोट्टपालानां कलकलामाकर्ण्य पर्यालोच्य तं चौरं ज्ञात्वा दर्शनोपहासप्रच्छादनार्थं भणितं श्रेष्ठिना मद्वचनेन रत्नमनेनानीतमिति विरूपकं भवद्भिः कृतं यदस्य महातपस्विन- श्चौरोद्धोपणा कृता । ततस्ते तस्य वचनं १प्रमाणं कृत्वा गताः । स च श्रेष्ठिना रात्रौ निर्धाटितः । एवमन्येनापि सम्यग्दृष्टिना असमर्थाज्ञानपुरुषादागतदर्शनदोषस्य प्रच्छादनं कर्तव्यं ।
मगधदेशे राजगृहनगरे राजा श्रेणिको राज्ञी चेलिनी पुत्रो वारिषेणः उत्तमश्रावकः चतुर्दश्यां रात्रौ कृतोपवासः स्मशाने कायोत्सर्गेण स्थितः । तस्मिन्नेव दिने उद्यानिकायां गतया मगधसुन्दरीविलासिन्या श्रीकीर्तिश्रेष्ठिन्या२ परिहितो दिव्यो हारो दृष्टः । ततस्तं दृष्ट्वा किमनेनालङ्कारेण विना जीवितेनेति संचिन्त्य शय्यायां पतित्वा सा स्थिता । रात्रौ समागतेन
कोटवाळोनो कलकल अवाज सांभळीने अने पूर्वापर विचार करीने ‘ते चोर छे’, एम जाणीने सम्यग्दर्शनना उपहासने ढांकवा माटे शेठे कह्युंः
‘‘मारा कहेवाथी ज ते ए रत्न लाव्यो छे. तेथी आ महा तपस्वीने तमे चोर तरीके जाहेर कर्यो, ते तमे खोटुं कर्युं.’’
पछी तेओ (कोटवाळो) ते (शेठनां) वचनने सत्य मानीने चाल्या गया अने शेठे तेने (चोरने) रात्रे काढी मूक्यो. ए प्रमाणे अन्य सम्यग्द्रष्टिए पण असमर्थ अने अज्ञान पुरुषथी थयेला सम्यग्दर्शनना दोषने ढांकवा जोईए. ५.
स्थितीकरण अंगमां वारिषेणनुं द्रष्टांत छे तेनी कथा —
मगध देशमां राजगृह नगरमां राजा श्रेणिक, राणी चेलना तथा तेमनो पुत्र वारिषेण हतां. ते उत्तम श्रावक चौदशनी रात्रे उपवास करीने स्मशानमां कायोत्सर्गथी ऊभो रह्यो, ते ज दिवसे बगीचामां गयेली मगधसुंदरी विलासिनीए श्रीकीर्ति शेठाणीए पहेरेलो दिव्य हार जोयो. पछी तेने जोईने ‘आ अलंकार विना जीवीने शुं करवुं छे?’ एम विचारीने ते पथारीमां पडी रही. रात्रे आवेला, तेनामां आसक्त विद्युत् चोरे तेने कह्युंः १. तस्य प्रणामं कृत्वा घ० । २. ज्येष्ठिना घ० ।