७२ ]
मेरौ दत्तो द्वितीयो मानुषोत्तरगिरौ तृतीयपादेन देवविमानादीनां क्षोभं कृत्वा बलिपृष्ठे तं पादं दत्वा बलिं वद्ध्वा मुनीनामुपसर्गो निवारितः । ततस्ते चत्वारोऽपि१ मंत्रिणः पद्मस्य भयादागत्य विष्णुकुमारमुनेरकम्पनाचार्यादीनां च पादेषु लग्नाः । ते मंत्रिणः श्रावकाश्च जाता इति ।२
हस्तिनागपुरे बलराजस्य पुरोहितो गरुडस्तत्पुत्रः सोमदत्तः तेन सकलशास्त्राणि पठित्वा अहिच्छत्रपुरे निजमामसुभूतिपार्श्वे गत्वा भणितं । माम ! मां दुर्मुखराजस्य दर्शयेत्३ । न४ च गर्वितेन तेन दर्शितः । ततो ग्रहिलो भूत्वा सभायां स्वयमेव तं दृष्ट्वा आशीर्वादं दत्वा सर्वशास्त्रकुशलत्वं प्रकाश्य मंत्रिपदं लब्धवान् । तं तथाभूतमालोक्य सुभूतिमामो यज्ञदत्तां
तेणे एक पगलुं मेरु पर्वत उपर मूक्युं अने बीजुं पगलुं मानुषोत्तर पर्वत पर मूक्युं अने त्रीजा पगलांथी देवोना विमानो आदिमां क्षोभ (खळभळाट) करीने बलिने पीठ पर ते पगलुं दईने बलिने बांधीने मुनिओनो उपसर्ग निवार्यो.
पछी ते चारे मंत्रीओ पद्मना भयथी आवीने विष्णुकुमार मुनि अने अकम्पनाचार्य आदिना पगे पड्या अने श्रावक बन्या. ७.
प्रभावना अंगमां वज्रकुमारनुं द्रष्टांत छे तेनी कथा —
हस्तिनापुरमां बळराजने गरुड नामनो पुरोहित हतो. तेनो पुत्र सोमदत्त हतो. बधां शास्त्रो भणीने अहिच्छत्रपुरमां पोताना मामा सुभूति पासे जईने तेणे कह्युंः ‘‘मामा! मने दुर्मुखराजनी मुलाकात करावो.’’ पण ते अभिमानीए मुलाकात न करावी. तेथी ते ग्रहिल (जक्की) बनीने पोते ज सभामां जईने तेनी मुलाकात लीधी. तेने आशीर्वाद आपी, सर्व शास्त्रोमां निपुणता बतावी अने मंत्रीपद प्राप्त कर्युं. तेने आवो जोईने सुभूति मामाए (पोतानी) पुत्री यज्ञदत्ता तेनी साथे परणावी. १. चत्वारो मंत्रिणः पद्मश्च । २. ध पुस्तके इतोऽग्रेधिकः पाठः ‘व्यन्तरदैवेः सुघोषवीणात्रयं दत्तं विष्णुकुमारपादपूजार्थं । ३. दर्शमते ख, ग, दर्शय घ० । ४ न, ख, ग, तेन च गर्वितेन न दर्शितः घ० ।