कहानजैनशास्त्रमाळा ]
बन्धसाधनमुशन्त्यविशेषात् ।
ज्ञानमेव विहितं शिवहेतुः ।।१०३।।
प्रवृत्ते नैष्कर्म्ये न खलु मुनयः सन्त्यशरणाः ।
स्वयं विन्दन्त्येते परमममृतं तत्र निरताः ।।१०४।।
तेथी बन्ने कर्मने निषेधे छे.
श्लोकार्थः — [ यद् ] कारण के [ सर्वविदः ] सर्वज्ञदेवो [ सर्वम् अपि कर्म ] समस्त (शुभ तेम ज अशुभ) कर्मने [ अविशेषात् ] अविशेषपणे [ बन्धसाधनम् ] बंधनुं साधन (कारण) [ उशन्ति ] कहे छे [ तेन ] तेथी (एम सिद्ध थयुं के सर्वज्ञदेवोए) [ सर्वम् अपि तत् प्रतिषिद्धं ] समस्त कर्मने निषेध्युं छे अने [ ज्ञानम् एव शिवहेतुः विहितं ] ज्ञानने ज मोक्षनुं कारण फरमाव्युं छे. १०३.
जो समस्त कर्म निषेधवामां आव्युं छे तो पछी मुनिओने शरण कोनुं रह्युं ते हवेना कळशमां कहे छेः —
श्लोकार्थः — [ सुकृतदुरिते सर्वस्मिन् कर्मणि किल निषिद्धे ] शुभ आचरणरूप कर्म अने अशुभ आचरणरूप कर्म — एवा समस्त कर्मनो निषेध करवामां आवतां अने [ नैष्कर्म्ये प्रवृत्ते ] ए रीते निष्कर्म अवस्था प्रवर्ततां, [ मुनयः खलु अशरणाः न सन्ति ] मुनिओ कांई अशरण नथी; [ तदा ] (कारण के) ज्यारे निष्कर्म अवस्था (निवृत्ति – अवस्था) प्रवर्ते छे त्यारे [ ज्ञाने प्रतिचरितम् ज्ञानं हि ] ज्ञानमां आचरण करतुं — रमण करतुं — परिणमतुं ज्ञान ज [ एषां ] ते मुनिओने [ शरणं ] शरण छे; [ एते ] तेओ [ तत्र निरताः ] ते ज्ञानमां लीन थया थका [ परमम् अमृतं ] परम अमृतने [ स्वयं ] पोते [ विन्दन्ति ] अनुभवे छे — आस्वादे छे.
भावार्थः — ‘सुकृत के दुष्कृत — बन्नेनो निषेध करवामां आव्यो छे तो पछी मुनिओने कंई पण करवानुं नहि रहेवाथी तेओ मुनिपणुं शाना आश्रये, शा आलंबन वडे पाळी