कहानजैनशास्त्रमाळा ]
छिद्यतां वा, भिद्यतां वा, नीयतां वा, विप्रलयं यातु वा, यतस्ततो गच्छतु वा, तथापि न परद्रव्यं परिगृह्णामि; यतो न परद्रव्यं मम स्वं, नाहं परद्रव्यस्य स्वामी, परद्रव्यमेव परद्रव्यस्य स्वं, परद्रव्यमेव परद्रव्यस्य स्वामी, अहमेव मम स्वं, अहमेव मम स्वामी इति जानामि ।
सामान्यतः स्वपरयोरविवेकहेतुम् ।
भूयस्तमेव परिहर्तुमयं प्रवृत्तः ।।१४५।।
गाथार्थः — [ छिद्यतां वा ] छेदाई जाओ, [ भिद्यतां वा ] अथवा भेदाई जाओ, [ नीयतां वा ] अथवा कोई लई जाओ, [ अथवा विप्रलयम् यातु ] अथवा नष्ट थई जाओ, [ यस्मात् तस्मात् गच्छतु ] अथवा तो गमे ते रीते जाओ, [ तथापि ] तोपण [ खलु ] खरेखर [ परिग्रहः ] परिग्रह [ मम न ] मारो नथी.
टीकाः — परद्रव्य छेदाओ, अथवा भेदाओ, अथवा कोई तेने लई जाओ, अथवा नष्ट थई जाओ, अथवा गमे ते रीते जाओ, तोपण हुं परद्रव्यने नहि परिग्रहुं; कारण के ‘परद्रव्य मारुं स्व नथी, – हुं परद्रव्यनो स्वामी नथी, परद्रव्य ज परद्रव्यनुं स्व छे, – परद्रव्य ज परद्रव्यनो स्वामी छे, हुं ज मारुं स्व छुं, – हुं ज मारो स्वामी छुं’ — एम हुं जाणुं छुं.
भावार्थः — ज्ञानीने परद्रव्यना बगडवा-सुधरवानो हर्षविषाद होतो नथी.
हवे आ अर्थना कळशरूपे अने आगळना कथननी सूचनारूपे काव्य कहे छेः —