ते औषधि लेवी’ त्यां पहेलां उपाय तो कर्यो हतो पण ते साचो
नहोतो, पछी साचा उपाय वडे रोग जेनो गयो होय ते वैद्यथी
साचो उपाय जाणी शकाय. कारण के जेने रोग, औषधि, पथ्य
अने निरोगतानुं स्वाश्रितसंपूर्णज्ञान होय ते ज साचो वैद्य छे.
अने ते ज बीजाने पण सारी रीते बतावे. माटे जेने मृगीना
दुःखथी भय उपज्यो होय, साचो रोग भास्यो होय, ‘साची
औषधि वैद्यनी दर्शावेली ज आवशे’ एवुं १जांचपणुं उपज्युं
जाय. त्यां प्रथम तो वैद्यनी आकृति, कुल, अवस्था निरोगीतानुं
चिह्न वा प्रकृति वगेरे सर्वने प्रत्यक्ष जाणे अथवा अनुमानथी
वा कोईना कहेवाथी सारी रीते निश्चय करे छे त्यारे आम भासे
छे, के
छे, के आ प्रमाणे मारामां रोग छे वा मारामां रोगनी आ
अवस्था थाय छे पण हवे ए रोग जवानो साचो उपाय होय
ते आप कहो! त्यारे ते वैद्य, तेने रोग वडे दुःखी
ए सांभळी औषधि लेवी शरू करे. वैद्यने पोतानो रोग
दर्शाववाथी तथा तेनो उपाय दर्शाववाथी पाको आस्थाभाव