निदान, रोगनुं लक्षण, चिकित्सानुं पाकुं ज्ञान होय तथा राग-
द्वेषरूप मतलब जेने न होय ते परमार्थ (साचो) वैद्य छे. पण
वैद्यना ए गुणोने तो न ओळखे अने औषधिनी जाति तथा
नाडी देखवानुं ज जाणे, इत्यादि गुणोना आश्रये विषरूप
औषधि जो ते लेशे तो तेनुं बूरूं ज थशे. कारण के जगतमां
पण एवुं कहेवाय छे के ‘अजाणवैद्य यम बराबर छे’, माटे
साचा वैद्यनो जेटलो काळ संबंध न मळे तो औषधि न लेवी
तो भली छे पण आतुर थई अप्रमाणिक वैद्यनी औषधि
लेवाथी घणुं दुःख उत्पन्न थाय छे. ते तमे तमारा चित्तमां
विचार करीने जुओ. जेने (रोगनो) इलाज कराववो होय ते
पहेलां वैद्यनो ज निश्चय करे छे, त्यां प्रथम तो
बीजाना कहेवाथी वा अनुमानथी तेना स्वरूपनो निश्चय करी
वैद्य प्रत्ये आस्था लावे छे पछी तेनी कहेली औषधिनुं साधन
करे छे तथा पोताने रोगनी मंदता थती जाय त्यारे सुखी थाय
अने त्यारे स्वानुभवजनित प्रमाण द्वारा वैद्यनुं साचापणुं
भासतुं जाय.
जीवनुं लक्षण अचेतन कहेवुं ते.