૧૮૨ ][ શ્રી જિનેન્દ્ર
ઇસ તનમેં ક્યા રાચૈ જિયરા, દિન-દિન જીરન હો હૈ;
તેજ કાન્તિ-બલ નિત્ય ઘટત હૈ, યા સમ અથિર સુ કો હૈ.
પાંચોં ઇન્દ્રી શિથિલ ભઈ અબ, સાંસ શુદ્ધ નહિં આવૈ;
તાપર ભી મમતા નહિં છોડે, સમતા ઉર નહિં લાવૈ. ૧૭
મૃત્યુરાજ ઉપકારી જિયકો, તનસોં તોહિ છુડાવૈ;
નાતર યા તનબંદીગૃહમેં, પડૌ – પડૌ બિલલાવૈ.
પુદ્ગલકે પરમાણુ મિલકેં, પિણ્ડરૂપ તન ભાસી;
યે તો મૂરત મૈં હૂં અમૂરત, જ્ઞાન – જેતિ ગુન ખાસી. ૧૮
રોગ-શોક આદિક જો વેદન, તે સબ પુદ્ગલ લારે;
મૈં તો ચેતન વ્યાધિ વિના નિત, હૈં સો ભાવ હમારે.
યા તનસોં ઇસ ક્ષેત્ર – સંબંધી, કારણ આન બન્યો હૈ;
ખાન – પાન દે યાકો પોષ્યો, અબ સમ ભાવ ઠન્યો હૈ. ૧૯
મિથ્યાદર્શન આત્મ – જ્ઞાન બિન, યહ તન અપનો જાન્યો;
ઇન્દ્રી – ભોગ ગિને સુખ મૈંને, આપો નાહિં પિછાન્યો.
તન બિનસનતૈં નાશ જાનિ નિજ, યહ અયાન દુખદાઈ;
કુટુંબ આદિ કો અપનો જાન્યો, ભૂલ અનાદિ છાઈ. ૨૦
અબ નિજ ભેદ જથારથ સમઝો, મૈં હૂઁ જોતિ – સરૂપી;
ઊપજૈ – વિનસૈ સો યહ પુદ્ગલ, જાન્યો યાકો રૂપી.
ઇષ્ટઽનિષ્ટ જેતે સુખ – દુઃખ હૈં, સો સબ પુદ્ગલ સાગૈં;
મૈં જબ અપનો રૂપ વિચારો, તબ વે સબ દુઃખ ભાગૈં. ૨૧
બિન સમતા તનઽનંત ધરે મૈં, તિન મેં યે દુખ પાયો;
શાસ્ત્રઘાતતેંઽનન્ત બાર મર, નાના યોનિ ભ્રમાયો.