प्राप्ति छे. आ कथननो मर्म (रहस्य) पामवो महाभाग्यथी बने छे. आ
पंचम काळमां हाल आ कथनीना वक्ता गुरुनुं निमित्त सुलभ नथी. तेथी
शास्त्रने समजवानो निरंतर उद्यम राखी (शास्त्रने यथार्थ) समजवुं योग्य
छे; कारण के मुख्यपणे तेना आश्रये सम्यग्दर्शननी प्राप्ति थाय छे. जोके
जिनेन्द्र-प्रतिमानां दर्शन तथा प्रभावनाअंगनुं देखवुं इत्यादि सम्यक्त्वनी
प्राप्तिनां कारणो छे तो पण शास्त्रश्रवण करवुं, भणवुं, तेनुं चिंतवन करवुं,
धारण करवुं तथा हेतु
मुख्य कारण छे. तेथी भव्यजीवोए तेनो (आगमना अभ्यासनो) उपाय
निरंतर राखवो योग्य छे.
माने तो तेने सम्यक्त्व शानुं?) उपशमभावोने चिंतवे छे. अनंतानुबंधी
संबंधी तीव्र राग-द्वेष परिणामोना अभावथी उपशमभावोनी निरंतर
भावना राखे छे तथा पोताना आत्माने तृणसमान हलको माने छे,
कारण के पोतानुं स्वरूप तो अनंत ज्ञानादिरूप छे एटले ज्यां सुधी
तेनी प्राप्ति न थाय त्यां सुधी ते पोताने तृण बराबर माने छे, कोई
पदार्थमां गर्व करतो नथी.