भावार्थः — आहारना अर्थे गृहस्थकार्यना आरंभादिकनी पण
अनुमोदना न करे, उदासीन थई घरमां पण रहे वा बाह्य चैत्यालय
– मठ-मंडपमां पण वसे, भोजन माटे पोताने घरे वा अन्य श्रावक
बोलावे तो त्यां भोजन करी आवे. वळी एम पण न कहे के ‘अमारा
माटे फलाणी वस्तु तैयार करजो’. गृहस्थ जे कांई जमाडे ते ज जमी
आवे. ते दशमी प्रतिमाधारी श्रावक होय छे.
जो पुण चिंतदि कज्जं सुहासुहं रायदोससंजुत्तो ।
उवओगेण विहीणं स कुणदि पावं विणा कज्जं ।।३८९।।
यः पुनः चिन्तयति कार्यं शुभाशुभं रागद्वेषसंयुतः ।
उपयोगेन विहीनः सः करोति पापं विना कार्यम् ।।३८९।।
अर्थः — जे प्रयोजन विना राग-द्वेष सहित बनी शुभ
-अशुभकार्योनुं चिंतवन करे छे ते पुरुष विना कार्य पाप उपजावे छे.
भावार्थः — पोते तो त्यागी बन्यो छे छतां विना प्रयोजन
पुत्रजन्मप्राप्ति – विवाहादिक शुभकार्यो तथा कोईने पीडा आपवी, मारवो,
बांधवो इत्यादिक अशुभकार्यो — एम शुभाशुभ कार्योनुं चिंतवन करी जे
राग-द्वेष परिणाम वडे निरर्थक पाप उपजावे छे तेने दशमी प्रतिमा केम
होय? तेने तो एवी बुद्धि ज रहे के ‘जे प्रकारनुं भवितव्य छे तेम
ज थशे, जेम आहारादि मळवां हशे तेम ज मळी रहेशे’. एवा
परिणाम रहे तो अनुमतित्यागनुं पालन थाय छे. ए प्रमाणे बार
भेदमां अगियारमो भेद कह्यो.
हवे उद्दिष्टविरति नामनी अगियारमी प्रतिमानुं स्वरूप कहे छेः —
जो णवकोडिविसुद्धं भिक्खायरणेण भुंजदे भोज्जं ।
जायणरहियं जोग्गं उद्दिट्ठाहारविरदो सो ।।३९०।।
यः नवकोटिविशुद्धं भिक्षाचरणेन भुंक्ते भोज्यम् ।
याचनरहितं योग्यं उद्दिष्टाहारविरतः सः ।।३९०।।
२१४ ]
[ स्वामिकार्त्तिकेयानुप्रेक्षा