अर्थः — जे श्रावक मन-वचन-काया तथा कृत-कारित
-अनुमोदनाजन्य नव प्रकारना दोषरहित अर्थात् नव कोटिए शुद्ध
आहार भिक्षाचरणपूर्वक ग्रहण करे, तेमां पण याचनारहित ग्रहण करे
पण याचना पूर्वक न ग्रहण करे, तेमां पण योग्य (निर्दोष) ग्रहण करे
पण सचित्तादि दोषसहित अयोग्य होय तो न ग्रहण करे, ते
उद्दिष्टआहारनो त्यागी छे.
भावार्थः — जे घर छोडी मठ – मंडपमां रहेतो होय,
भिक्षाचरणथी आहार लेतो होय, पण पोताना निमित्ते कोईए आहार
बनाव्यो होय तो ते आहार न ले, याचनापूर्वक न ले तथा मांसादिक
वा सचित्त एवो अयोग्य आहार न ले, ते उद्दिष्टविरति श्रावक छे.
हवे ‘अंतसमयमां श्रावक आराधना करे’ एम कहे छेः —
जो सावयवयसुद्धो अंते आराहणं परं कुणदि ।
सो अच्चुदम्हि सग्गे इंदो सुरसेविदो होदि ।।३९१।।
यः श्रावकव्रतशुद्धः अन्ते आराधनं परं करोति ।
सः अच्युते स्वर्गे इन्द्रः सुरसेवितः भवति ।।३९१।।
अर्थः — जे श्रावक व्रतोथी शुद्ध छे तथा अंतसमये दर्शन, ज्ञान,
चारित्र अने तपरूपी उत्कृष्ट आराधना आराधे छे ते अच्युत स्वर्गमां
देवोथी सेवनीय इन्द्र थाय छे.
भावार्थः — जे सम्यग्द्रष्टिश्रावक निरतिचारपणे अगियार
प्रतिमारूप शुद्ध व्रतनुं पालन करे छे अने अंतसमये मरणकाळमां
दर्शन – ज्ञान – चारित्र – तप (ए चार) आराधनाने आराधे छे ते
अच्युतस्वर्गमां इन्द्र थाय छे. आ, उत्कृष्ट श्रावकना व्रतोनुं उत्कृष्ट फळ
छे. ए प्रमाणे अगियार प्रतिमाओनुं स्वरूप कह्युं. अन्य ग्रंथोमां तेना
बे भेद कह्या छे. प्रथम भेदवाळो तो एक वस्त्र राखे, केशोने कातरथी
वा अस्तराथी सोरावे (क्षौर करावे), पोताना हाथथी प्रतिलेखन करे,
बेसीने भोजन करे, पोताना हाथमां भोजन करे वा पात्रमां पण करे,
धर्मानुप्रेक्षा ]
[ २१५