रहे छे. तेथी ते पोताना गुणने अने परना दोषने प्रकाशतो फरतो नथी.
वळी साधर्मीजनमां वा पूज्य पुरुषोमां कर्मोदयवश कोई दोष जणाय तो
तेने छुपावे – उपदेशादिकथी ते दोष छोडावे, पण एम न करे के जेथी तेनी
अने धर्मनी निन्दा थाय. धर्म तथा धर्मात्मामांथी दोषनो अभाव करवो.
त्यां छुपाववुं ए पण अभाव करवा तुल्य छे अर्थात् जेने लोक न जाणे
ते अभाव बराबर ज छे. ए प्रमाणे उपगूहनगुण होय छे.
हवे स्थितिकरणगुण कहे छेः —
धम्मादो चलमाणं जो अण्णं संठवेदि धम्मम्मि ।
अप्पाणं पि सुदिढयदि ठिदिकरणं होदि तस्सेव ।।४२०।।
धर्मतः चलन्तं यः अन्यं संस्थापयति धर्मे ।
आत्मानं अपि सुद्रढयति स्थितिकरणं भवति तस्य एव ।।४२०।।
अर्थः — धर्मथी चलायमान थता एवा अन्यने धर्ममां स्थापवो
तथा पोताना आत्माने पण (धर्मथी) चलित थतो (धर्ममां) द्रढ करवो.
तेने निश्चयथी स्थितिकरणगुण होय छे.
भावार्थः — धर्मथी चलित थवानां अनेक कारणो होय छे, त्यां
निश्चय – व्यवहाररूप धर्मथी परने तथा पोताने चलित थतो जाणी
उपदेशथी वा जेम बने तेम द्रढ करवो तेने स्थितिकरणगुण होय छे.
हवे वात्सल्यगुण कहे छेः —
जो धम्मिएसु भत्तो अणुचरणं कुणदि परमसद्धाए ।
पियवयणं जंपंतो वच्छल्लं तस्स भव्वस्स ।।४२१।।
यः धार्मिकेषु भक्तः अनुचरणं करोति परमश्रद्धया ।
प्रियवचनं जल्पन् वात्सल्यं तस्य भव्यस्य ।।४२१।।
अर्थः — जे सम्यग्द्रष्टिजीव धार्मिक अर्थात् सम्यग्द्रष्टिश्रावक
– मुनिजनोमां भक्तिवान होय, परमश्रद्धापूर्वक तेओना अनुसारे प्रवर्ते
तथा प्रियवचन बोलतो थको प्रवर्ते ते भव्यने वात्सल्यगुण होय छे.
२४२ ]
[ स्वामिकार्त्तिकेयानुप्रेक्षा