उपवासं कुर्वाणः आरम्भं यः करोति मोहतः ।
तस्य क्लेशः अपरं कर्मणां नैव निर्जरणम् ।।४४२।।
अर्थः — जे उपवास करतो थको पण मोहथी आरंभ – गृह
कार्यादिकने करे छे तेने प्रथम गृहकार्यनो क्लेश तो हतो ज अने बीजो
आ भोजन विना क्षुधा – तृषानो क्लेश थयो. एटले ए प्रमाणे थतां तो
क्लेश ज थयो पण कर्मनिर्जरा तो न थई.
भावार्थः — जे आहारने तो छोडे पण विषय – कषाय – आरंभने
न छोडे तेने पहेलां तो क्लेश हतो ज अने हवे आ बीजो क्लेश भूख
-तरसनो थयो, एवा उपवासमां कर्मनिर्जरा क्यांथी थाय? कर्म निर्जरा
तो सर्व क्लेश छोडी साम्यभाव करतां ज थाय छे. एम समजवुं.
हवे अवमोदर्यतप बे गाथामां कहे छेः —
आहारगिद्धिरहिओ चरियामग्गेण पासुगं जोग्गं ।
अप्पयरं जो भुंजइ अवमोदरियं तवं तस्स ।।४४३।।
आहारगृद्धिरहितः चर्यामार्गेण प्रासुकं योग्यम् ।
अल्पतरं यः भुंक्ते अवमौदर्यं तपः तस्य ।।४४३।।
अर्थः — जे तपस्वी आहारनी अति गृद्धि रहित थई सूत्रमां
कह्या प्रमाणे चर्याना मार्गानुसार योग्य प्रासुक आहार पण अति अल्प
ग्रहण करे तेने अवमोदर्यतप होय छे.
भावार्थः — मुनिराज आहारना छेंतालीस दोष, बत्रीस अंतराय
टाळी चौद मळदोषरहित प्रासुक योग्य भोजन ग्रहण करे छे तोपण ते
ऊणोदरतप करे छे, तेमां पण पोताना आहारना प्रमाणथी थोडो आहार
ले छे. आहारनुं प्रमाण एक ग्रासथी बत्रीस ग्रास सुधी कह्युं छे तेमां
यथाइच्छानुसार घटता प्रमाणमां (आहार) ले ते अवमोदर्यतप छे.
जो पुण कित्तिणिमित्तं मायाए मिट्ठभिक्खलाहट्ठं ।
अप्पं भुंजदि भोज्जं तस्स तवं णिप्फलं बिदियं ।।४४४।।
द्वादश तप ][ २५३