विशेषता छे के – रसपरित्याग तो घणा दिवसनो पण थाय छे अने तेने
श्रावक जाणी पण जाय छे त्यारे वृत्तिपरिसंख्यान घणा दिवसनुं थतुं नथी.
हवे विविक्तशैयासनतप कहे छेः —
जो रायदोसहेदू आसणसिज्जादियं परिच्चयइ ।
अप्पा णिव्विसय सया तस्स तवो पंचमो परमो ।।४४७।।
यः रागद्वेषहेतुः आसनशय्यादिकं परित्यजति ।
आत्मा निर्विषयः सदा तस्य तपः पञ्चमं परमम् ।।४४७।।
अर्थः — जे मुनि राग-द्वेषना कारणरूप आसन, शैया वगेरेने
छोडे छे, सदाय पोताना आत्मस्वरूपमां स्थिर रहे छे तथा निर्विषय
अर्थात् इन्द्रियविषयोथी विरक्त थाय छे ते मुनिने आ पांचमुं
विविक्तशैयासनतप उत्कृष्ट थाय छे.
भावार्थः — बेसवानुं स्थान ते आसन छे अने सूवानुं स्थान ते
शैया छे तथा ‘आदि’ शब्दथी मळमूत्रादि नाखवानुं स्थान समजवुं. ए
त्रणे एवां होय के ज्यां राग – द्वेष उत्पन्न थाय नहि अने वीतरागता
वधे, एवा एकान्त स्थानमां (मुनि) बेसे – सूवे, कारण के मुनिजनोने तो
पोतानुं स्वरूप साधवुं छे पण इन्द्रियविषय सेववा नथी; माटे
एकान्तस्थान कह्युं छे.
पूयादिसु णिरवेक्खो संसारसरीरभोगणिव्विण्णो ।
अब्भंतरतवकुसलो उवसमसीलो महासंतो ।।४४८।।
जो णिवसेदि मसाणे वणगहणे णिज्जणे महाभीमे ।
अण्णत्थ वि एयंते तस्स वि एदं तवं होदि ।।४४९।।
पूजादिषु निरपेक्षः संसारशरीरभोगनिर्विण्णः ।
आभ्यन्तरतपःकुशलः उपशमशीलः महाशान्तः ।।४४८।।
यः निवसति स्मशाने वनगहने निर्जने महाभीमे ।
अन्यत्र अपि एकान्ते तस्य अपि एतत् तपः भवति ।।४४९।।
२५६ ]
[ स्वामिकार्त्तिकेयानुप्रेक्षा