प्रवर्ते छे, तेनी आज्ञा मान्य करे छे, तेना हुकम प्रमाणे प्रवर्ते छे, तेने
प्रत्यक्ष जोई उभा थई – सन्मुख जवुं – हाथ जोडवा – प्रणाम करवा – ते
चाले त्यारे तेनी पाछळ पाछळ चालवुं – अने तेना पोषकादि उपकरण
संभाळवां (ए आदि जेम ते चाकर करे छे) तेम ज मुनिजनोनी
भक्ति, तेमनो विनय, तेमनी आज्ञानुं पालन, तेमने प्रत्यक्ष जोई ऊभा
थई सन्मुख जवुं, हाथ जोडवा, प्रणाम करवा, ते चाले त्यारे पाछळ
पाछळ चालवुं तथा तेमनां उपकरण संभाळवां इत्यादिक तेमनो विनय
करवो ते उपचारविनय छे.
हवे बे गाथामां वैयावृत्त्यतप कहे छेः —
जो उवयरदि जदीणं उवसग्गजराइखीणकायाणं ।
पूयादिसु णिरवेक्खं वेज्जावच्चं तवो तस्स ।।४५९।।
यः उपचरित यतीनां उपसर्गजरादिक्षीणकायानाम् ।
पूजादिषु निरपेक्षं वैयावृत्त्यं तपः तस्य ।।४५९।।
अर्थः — कोई मुनि-यति उपसर्गथी पीडित होय तथा वृद्धावस्था
वा रोगादिकथी क्षीणकाय होय तेमनो पोतानी चेष्टाथी, उपदेशथी तथा
अल्प वस्तुथी उपकार करे तेने वैयावृत्त्य नामनुं तप होय छे. ते केवी
रीते करे? पोते पोतानां पूजा – महिमादिनी अपेक्षा – वांच्छा रहित जेम
बनी शके तेम करे.
भावार्थः — पोते निस्पृह बनीने मुनिजनोनी चाकरी करे ते
वैयावृत्य छे. आचार्य, उपाध्याय, तपस्वी, शैक्ष्य, ग्लान, गण, कूल, संघ,
साधु अने मनोज्ञ ए दश प्रकारना यतिपुरुषो वैयावृत्त्य करवा योग्य कह्या
छे. तेमनुं यथायोग्य, पोतानी शक्तिनी वृद्धि माटे वैयावृत्त्य करे.
जो वावरइ सरूवे समदमभावम्मि सुद्धिउवजुत्तो ।
लोयववहारविरदो वेज्जावच्चं परं तस्स ।।४६०।।
यः व्यावृणोति स्वरूपे शमदमभावे शुद्धयुपयुक्तः ।
लोकव्यवहारविरतः वैयावृत्त्यं परं तस्य ।।४६०।।
२६४ ]
[ स्वामिकार्त्तिकेयानुप्रेक्षा