-वैदिक आदिनां लौकिकशास्त्रो लोकोने ठगवा अर्थे भणे छे तेने स्वाध्याय
शानो? अहीं कोई प्रश्न करे के – मुनि अने पंडितपुरुषो तो बधांय
शास्त्रो भणे छे; जो एम छे तो तेओ शा माटे भणे छे? तेनुं
समाधान – अहीं राग-द्वेषथी पोताना विषय – आजीविकादिक पोषवा माटे,
लोकोने ठगवा माटे, जे भणे छे तेनो निषेध छे. पण जे धर्मार्थी थयो
थको कांईक (पारमार्थिक) प्रयोजन जाणी ए शास्त्रोने भणे, ज्ञान
वधारवा माटे, परोपकार करवा माटे, पुण्य – पापनो विशेष निर्णय करवा
माटे, स्व-परमतनी चर्चा जाणवा माटे, अने पंडित होय तो धर्मनी
प्रभावना थाय तेथी अर्थात् ‘जैनमतमां आवा पंडित छे’ इत्यादि
प्रयोजन माटे, एवा शास्त्राभ्यासनो निषेध नथी, परंतु मात्र दुष्ट
अभिप्रायथी भणे तेनो निषेध छे.
जो अप्पाणं जाणदि असुइसरीरादु तच्चदो भिण्णं ।
जाणगरूवसरूवं सो सत्थं जाणदे सव्वं ।।४६५।।
यः आत्मानं जानाति अशुचिशरीरात् तत्त्वतः भिन्नम् ।
ज्ञायकरूपस्वरूपं सः शास्त्रं जानाति सर्वम् ।।४६५।।
अर्थः — जे मुनि आ अपवित्र शरीरथी पोताना आत्माने
परमार्थे भिन्न – ज्ञायकस्वरूप जाणे छे तेणे सर्व शास्त्रो जाण्यां.
भावार्थः — जे मुनि शास्त्राभ्यास अल्प पण करे छे, परंतु जो
पोताना आत्मानुं स्वरूप आ अशुचिमय शरीरथी भिन्न, ज्ञायक
(देखवा – जाणवावाळुं) शुद्धोपयोगस्वरूप छे एम जाणे छे तो ते बधांय
शास्त्रो जाणे छे, परंतु जेणे पोतानुं स्वरूप तो जाण्युं नहि अने घणां
शास्त्रो भण्यो तो तेथी शुं साध्य थयुं?
जो णवि जाणदि अप्पं णाणसरूवं सरीरदो भिण्णं ।
सो णवि जाणदि सत्थं आगमपाढं कुणंतो वि ।।४६६।।
यः न अपि जानाति आत्मानं ज्ञानस्वरूपं शरीरतः भिन्नम् ।
सः न अपि जानाति शास्त्रं आगमपाठं कुर्वन् अपि ।।४६६।।
द्वादश तप ][ २६७