अर्थः — जे मुनि पोताना आत्माने ज्ञानस्वरूप अने शरीरथी
भिन्न जाणतो नथी ते आगमनो पाठ करे छे तोपण शास्त्रने जाणतो नथी.
भावार्थः — जे मुनि शरीरथी भिन्न एवा ज्ञानस्वरूप आत्माने
जाणतो नथी ते घणो शास्त्राभ्यास करे छे तोपण अभ्यास विनानो ज
छे. शास्त्राभ्यासनो सार तो ए छे के पोतानुं स्वरूप जाणी राग
-द्वेषरहित थवुं. हवे जो शास्त्र भणीने पण जो एम न थयुं तो ते
शुं भण्यो? पोतानुं स्वरूप जाणी तेमां स्थिर थवुं ते निश्चय स्वाध्यायतप
छे. वाचना, पृच्छना, अनुप्रेक्षा, आम्नाय अने धर्मोपदेश ए प्रमाणे
पांचे प्रकारनो व्यवहार स्वाध्याय छे अने ते व्यवहार पण निश्चयना
माटे होय तो ते व्यवहार साचो छे; बाकी तो निश्चय विनानो व्यवहार
थोथुं छे.
हवे व्युत्सर्गतप कहे छेेः —
जल्लमललित्तगत्तो दुस्सहवाहीसु णिप्पडीयारो ।
मुहधोवणादिविरओ भोयणसेज्जादिणिरवेक्खो ।।४६७।।
ससरूवचिंतणरओ दुज्जणसुयणाण जो हु मज्झत्थो ।
देहे वि णिम्ममत्तो काओसग्गो तवो तस्स ।।४६८।।
जल्लमललिप्तगात्रः दुःसहव्याधिषु निःप्रतीकारः ।
मुखधोवनादिविरतः भोजनशय्यादिनिरपेक्षः ।।४६७।।
स्वस्वरूपचिन्तनरतः दुर्जनसज्जनानां यः स्फु टं मध्यस्थः ।
देहे अपि निर्ममत्वः कायोत्सर्गः तपः तस्य ।।४६८।।
अर्थः — जे मुनि जल्ल अर्थात् परसेवो तथा मळथी लिप्त
शरीरयुक्त होय, सहन न थई शके एवो तीव्र रोग थवा छतां पण
तेनो प्रतिकार – इलाज करे नहि, मुख धोवुं आदि शरीरनो संस्कार न
करे, भोजन – शैय्यादिनी वांच्छा न करे, पोताना स्वरूप – चिंतवनमां रत
– लीन होय, दुर्जन – सज्जनमां मध्यस्थ होय, शत्रु – मित्र बंनेने बराबर
२६८ ]
[ स्वामिकार्त्तिकेयानुप्रेक्षा