जाणे, घणुं शुं कहीए, देहमां पण ममत्व रहित होय, तेमने कायोत्सर्ग
नामनुं तप होय छे. मुनि कायोत्सर्ग करे त्यारे सर्व
बाह्याभ्यंतरपरिग्रहनो त्याग करी, सर्व बाह्य आहारविहारादि क्रियाथी
पण रहित थई, कायाथी ममत्व छोडी, मात्र पोताना ज्ञानस्वरूप
आत्मामां राग-द्वेषरहित शुद्धोपयोगरूप थई तल्लीन थाय छे; ते वेळा
भले अनेक उपसर्ग आवे, रोग आवे तथा कोई शरीरने कापी जाय,
छतां तेओ स्वरूपथी चलित थता नथी तथा कोईथी राग-द्वेष ऊपजावता
नथी; तेमने कायोत्सर्गतप कहे छे.
जो देहपालणपरो उवयरणादीविसेससंसत्तो ।
बाहिरववहाररओ काओसग्गो कुदो तस्स ।।४६९।।
यः देहपालनपरः उपकरणादिविशेषसंसक्तः ।
बाह्यव्यवहाररतः कायोत्सर्गः कुतः तस्य ।।४६९।।
अर्थः — जे मुनि देहपालनमां तत्पर होय, उपकरणादिमां विशेष
आसक्त होय, लोकरंजन करवा माटे बाह्यव्यवहारमां लीन होय – तत्पर
होय तेने कायोत्सर्गतप क्यांथी होय?
भावार्थः — जे मुनि ‘लोको जाणे के आ मुनि छे’ एम विचारी
बाह्यव्यवहार पूजा – प्रतिष्ठादि तथा इर्यासमिति आदि क्रियामां तत्पर
होय, आहारादि वदे देहपालन करवुं, उपकरणादिनी विशेष सार – संभाळ
करवी, तथा शिष्यजनादिथी घणी ममता राखी प्रसन्न थवुं इत्यादिमां
लीन होय, पण जेने पोताना आत्मस्वरूपनो यथार्थ अनुभव नथी तथा
तेमां कदी पण तल्लीन थतो ज नथी, अने कायोत्सर्ग पण करे तो ऊभा
रहेवुं आदि बाह्यविधान पण करी ले छतां तेने कायोत्सर्गतप कहेता नथी
(कारण के – ) निश्चय विनानो बाह्यव्यवहार निरर्थक छे.
हवे ध्यान नामना तपनुं विस्तारथी वर्णन करे छेः —
अंतोमुहुत्तमेत्तं लीणं वत्थुम्मि माणसं णाणं ।
झाणं भण्णदि समए असुहं च सुहं च तं दुविहं ।।४७०।।
द्वादश तप ][ २६९