अन्तर्मुहूर्त्तमात्रं लीनं वस्तुनि मानसं ज्ञानम् ।
ध्यानं भण्यते समये अशुभं च शुभं च तत् द्विविधम् ।।४७०।।
artha — manasambandhI gnAn vastumAn antarmuhUrtamAtra lIn thavun
– ekAgra thavun tene siddhAntamAn dhyAn kahyun chhe, ane te shubh tathA ashubh
evA be prakAranun kahyun chhe.
bhAvArtha — paramArthathI gnAnano ekAgra upayog e ja dhyAn chhe,
arthAt gnAnano upayog ek gneyavastumAn antarmuhUrtamAtra ekAgra sthir
thAy te dhyAn chhe ane te shubh tathA ashubh evA be prakArathI chhe.
have shubh – ashubh dhyAnanAn nAm tathA svarUp kahe chhe —
असुहं अट्ट-रउद्दं धम्मं सुक्कं च सुहयरं होदि ।
अट्टं तिव्वकसायं तिव्वतमकसायदो रुद्दं ।।४७१।।
अशुभं आर्त-रौद्रं धर्म्यं शुक्लं च शुभकरं भवति ।
आर्त्तं तीव्रकषायं तीव्रतमकषायतः रौद्रम् ।।४७१।।
artha — Arta ane raudra e banne to ashubhadhyAn chhe tathA dharmadhyAn
ane shukladhyAn e banne shubh tathA shubhatar chhe. temAn prathamanun ArtadhyAn
to tIvrakaShAyathI thAy chhe tathA raudradhyAn ati tIvrakaShAyathI thAy chhe.
मंदकषायं धम्मं मंदतमकसायदो हवे सुक्कं ।
अकसाए वि सुयड्ढे केवलणाणे वि तं होदि ।।४७२।।
मन्दकषायं धर्म्यं मन्दतमकषायतः भवेत् शुक्लम् ।
अकषाये अपि श्रुताढये केवलज्ञाने अपि तत् भवति ।।४७२।।
artha — dharmadhyAn mandakaShAyathI thAy chhe, ane shukladhyAn
mahAmuni shreNI chaDhe tyAre temane atishay mandakaShAyathI thAy chhe, tathA
kaShAyano abhAv thatAn shrutagnAnI – upashAntakaShAyI, kShINakaShAyIne tathA
kevaLagnAnI – sayogakevaLI, ayogakevaLIne paN shukladhyAn hoy chhe.
270 ]
[ svAmikArttikeyAnuprekShA