अन्तर्मुहूर्त्तमात्रं लीनं वस्तुनि मानसं ज्ञानम् ।
ध्यानं भण्यते समये अशुभं च शुभं च तत् द्विविधम् ।।४७०।।
arthaḥ — manasambandhī gnān vastumān antarmuhūrtamātra līn thavun
– ekāgra thavun tene siddhāntamān dhyān kahyun chhe, ane te shubh tathā ashubh
evā be prakāranun kahyun chhe.
bhāvārthaḥ — paramārthathī gnānano ekāgra upayog e ja dhyān chhe,
arthāt gnānano upayog ek gneyavastumān antarmuhūrtamātra ekāgra sthir
thāy te dhyān chhe ane te shubh tathā ashubh evā be prakārathī chhe.
have shubh – ashubh dhyānanān nām tathā svarūp kahe chheḥ —
असुहं अट्ट-रउद्दं धम्मं सुक्कं च सुहयरं होदि ।
अट्टं तिव्वकसायं तिव्वतमकसायदो रुद्दं ।।४७१।।
अशुभं आर्त-रौद्रं धर्म्यं शुक्लं च शुभकरं भवति ।
आर्त्तं तीव्रकषायं तीव्रतमकषायतः रौद्रम् ।।४७१।।
arthaḥ — ārta ane raudra e banne to ashubhadhyān chhe tathā dharmadhyān
ane shukladhyān e banne shubh tathā shubhatar chhe. temān prathamanun ārtadhyān
to tīvrakaṣhāyathī thāy chhe tathā raudradhyān ati tīvrakaṣhāyathī thāy chhe.
मंदकषायं धम्मं मंदतमकसायदो हवे सुक्कं ।
अकसाए वि सुयड्ढे केवलणाणे वि तं होदि ।।४७२।।
मन्दकषायं धर्म्यं मन्दतमकषायतः भवेत् शुक्लम् ।
अकषाये अपि श्रुताढये केवलज्ञाने अपि तत् भवति ।।४७२।।
arthaḥ — dharmadhyān mandakaṣhāyathī thāy chhe, ane shukladhyān
mahāmuni shreṇī chaḍhe tyāre temane atishay mandakaṣhāyathī thāy chhe, tathā
kaṣhāyano abhāv thatān shrutagnānī – upashāntakaṣhāyī, kṣhīṇakaṣhāyīne tathā
kevaḷagnānī – sayogakevaḷī, ayogakevaḷīne paṇ shukladhyān hoy chhe.
270 ]
[ svāmikārttikeyānuprekṣhā