अध्याय-१५ ][ १२५
लोकस्य चात्मनो यत्नं रंजनाय करोति यत् ।
तच्चेन्निराकुलत्वाय तर्हि दूरे न तत्पदं ।।७।।
रे हंस! परद्रव्यो स्मरे तुं जेम निशदिन यत्नथी,
जो तेम चिद्रूप शुद्ध स्मर तो मुकित दूर शुं हस्तथी?
जे यत्न निज पर रंजने करता सदा सर्वे जना,
तेवो निराकुलत्व माटे जो करे, पद दूर ना. ६-७.
अर्थ : — हे आत्मन्! जेम तुं परद्रव्योनुं प्रतिदिन स्मरण करे
छे, तेम जो शुद्ध आत्मस्वरूपनुं स्मरण करे तो शुं मोक्ष तने हस्तगत
न थाय? (अवश्य थाय.) ६.
लोकना अने पोताना रंजन माटे जे यत्न करे छे तेवो प्रयत्न जो
निराकुळता माटे करे, तो ते मुक्ति पद दूर रहे नहि. ७.
रंजने परिणामः स्याद् विभावो हि चिदात्मनि ।
निराकुले स्वभावः स्यात् तं बिना नास्ति सत्सुखं ।।८।।
संयोगविप्रयोगौ च रागद्वेषौ सुखामुखे ।
तद्भवेऽत्रभवे नित्यं दृश्येते तद्भवं त्यज ।।९।।
रंजन करे त्यां, चिद्रूपे परिणाम थाय विभावनां,
होये स्वभाव निराकुलत्वे नह{ सत्सुख ते विना,
संयोग ने वियोग सुख दुःख, रागद्वेष भळाय ज्यां,
निशदिन आ भव परभवे हा! भव हवे तुं त्याग त्यां. ८ – ९.
अर्थ : — रंजन करवामां आत्माना भाव थाय ते चिद्रूप
आत्मामां विभाव ज छे. निराकुळतामां स्वभाव होय (छे). तेना
(स्वभाव) विना साचुं सुख नथी. ८.
संयोग अने वियोग, राग अने द्वेष, सुख तथा दुःख (ना द्वंद्वो)
परभवमां अने आ भवमां सदा देखवामां आवे छे, माटे तुं संसारने
तजी दे. ९.