अध्याय-३ ][ २९
अर्थ : — अहीं, वाणीथी, शरीरथी, चित्तथी शुद्ध चिद्रूप हुं छुं एम
उच्चारु, अनुभवुं, स्मरण करुं; एम त्रण प्रकारे हमेशां भजुं. १७.
सम्यग्ज्ञानी शुद्ध चिद्रूपना सद्ध्यानमां कारणभूत कोई पण
क्रियाने प्रथम भजे, परंतु ते ध्याननी सिद्धि थतां क्रियाने तजी दे. १८.
अंगस्यावयवैरंगमंगुल्याद्यैः परामृशेत् ।
मत्याद्यैः शुद्धचिद्रूपावयवैस्तं तथा स्मरेत् ।।१९।।
ज्ञेये दृश्ये यथा स्वे स्वे चित्तं ज्ञातरि दृष्टरि ।
दद्याच्चेन्ना तथा विंदेत्परं ज्ञानं च दर्शनं ।।२०।।
ज्यम शरीर – अवयव अंगुलि आदिथी तन लक्षाय छे,
चिद् – अंग मत्यादि सुज्ञाने स्वरुप स्मृति पमाय छे;
पर ज्ञेय – द्रश्ये जन दिये मन तेम जो स्वरुपे दीए,
ज्ञाता तथा द्रष्टा विषे तो ज्ञान दर्शन वर लीए. १९-२०
अर्थ : — शरीरना आंगळी आदि अवयवो वडे शरीरनुं अनुमान
थाय छे अने पछी स्पर्शाय छे, तेम शुद्ध चिद्रूपना अवयवो मतिज्ञान
आदि वडे ते शुद्ध चिद्रूपने स्मरवुं, ध्यावुं जोईए. १९.
जेम मनुष्य पोताना ज्ञेय अने द्रश्यमां चित्तने जोडे छे तेम जो
ते ज्ञाताद्रष्टा एवा स्वमां चित्त जोडे, तो ते उत्कृष्ट ज्ञान अने दर्शननी
प्राप्ति करे छे. २०.
उपायभूतमेवात्र शुद्धचिद्रूपलब्धये ।
यत् किंचित्तत् प्रियं मेऽस्ति तदर्थित्वान्न चापरं ।।२१।।
चिद्रूपः केवलः शुद्ध आनंदात्मेत्यहं स्मरे ।
मुक्त्यै सर्वज्ञोपदेशः श्लोकार्द्धेन निरूपितः ।।२२।।
हुं शुद्ध चिद्रूप अर्थी, सदुपायो बधाा ते ते चहुं,
छे ते ज प्रिय मुजने घाणा, तेथी अवर कदी ना चहुं;