अध्याय-५ ][ ४७
(शिखरिणी)
शियाळामां ©भो सरितातटमां शीत सहतो,
वळी वर्षाकाळे तरुवरतळे स्थिति धारतो;
उनाळे अद्रिना शिखर पर तापे तप तप्यो,
चिदात्मामां किंतु निज स्थिति करी हुं न विरम्यो. १५.
तनु कलेशे, इच्छी सुरसुख, तप्यो घाोर तप हुं,
न जाण्युं, शुद्धात्मस्वरुप सुख तो ते काम चहुं ?
घाणी रीते शास्त्रो, फरी फरी घाणां हुं भणी गयो,
छतां शास्त्रो बोधो स्वरुप ते मोहे नहि गण्यो. १६-१७.
अर्थ : — शियाळामां हुं नदीना किनारा उपर, वर्षा ॠतुमां
वृक्षनी नीचे, उनाळामां पर्वतना शिखर प्रदेशमां रह्यो; परंतु पोताना
चैतन्यस्वरूप आत्मामां रह्यो नहि. १५.
में शुद्ध स्वस्वरूपने न जाणतां, स्वर्गादिनी इच्छाथी विविध
उपायो द्वारा महान कायक्लेश कर्यो. १६.
तथा घणी वार अनेक प्रकारे शास्त्रो भण्या, परंतु मोहवश थईने
शुद्ध आत्माना स्वरूपनुं प्रतिपादन करनार शास्त्र कदी भण्यो नहि. १७.
न गुरुः शुद्धचिद्रूपस्वरूपप्रतिपादकः ।
लब्धो मन्ये कदाचितं विनाऽसौ लभ्यते कथं ।।१८।।
सचेतने शुभे द्रव्ये कृता प्रीतिरचेतने ।
स्वकीये शुद्धचिद्रूपे न पूर्वं मोहिना मया ।।१९।।
गुरु ज्ञानी शुद्ध स्वरुप निज बोधो प्रवीण जे,
मªया नो तो काांथी स्वरुप निज पामुं हुं विण ते ?
करी प्रीति सारा जीव अजीव द्रव्ये पर छतां,
करी ना मोहे मx, विमल निज रुपे Lरी जतां. १८-१९.