પુણ્યે પામે સ્વર્ગ જીવ, પાપે નરકનિવાસ;
બે તજી જાણે આત્માને, તે પામે શિવવાસ. ૩૨
અન્વયાર્થઃ — [पुण्येन] પુણ્યથી [जीवः] જીવ [स्वर्गं
प्राप्नोति] સ્વર્ગ પામે છે અને [पापेन] પાપથી [नरकनिवासं]
નરકવાસ પામે છે [द्वे त्यक्त्वा] પુણ્ય-પાપ એ બન્નેને છોડીને જો
[आत्मानं] આત્માને [मन्यते] જાણે, [ततः] તો [शिववासं लभते]
શિવવાસ પામે. ૩૨.
પરમાર્થનો પંથ એક જ છેઃ —
वउ तउ संजमु सील जिया इउ सव्वइं ववहारु ।
मोक्खहं कारणु एक्कु मुणि जो तइ लोयहं सारु ।।३३।।
व्रतं तपः संयमः शीलं जीव ! इति सर्वाणि व्यवहारः ।
मोक्षस्य कारणं एकं मन्यस्व यः त्रिलोकस्य सारः ।।३३।।
વ્રત – તપ – સંયમ – શીલ જે તે સઘળાં વ્યવહાર;
શિવ કારણ જીવ એક છે, ત્રિલોકનો જે સાર. ૩૩
અન્વયાર્થઃ — [जीव] હે જીવ! [व्रतं तपः संयमः शीलं इति
सर्वाणि] વ્રત, તપ, સંયમ અને શીલ એ સર્વ [व्यवहारः] વ્યવહાર છે –
વ્યવહારથી કહેવામાં આવે છે, [मोक्षस्य कारणं] મોક્ષનું કારણ તો [एकं
मन्यस्व] એક જ જાણો. [यः] કે જે [त्रिलोकस्य सारः] ત્રણ લોકનો સાર
છે. ૩૩.
પોતાનું શુદ્ધ સ્વરૂપ જાણવાથી મોક્ષની પ્રાપ્તિ થાય છેઃ —
अप्पा अप्पई जो मुणइ जो परभाउ चएइ ।
सो पावइ सिवपुरि-गमणु जिणवरु एम भणेइ ।।३४।।
૧૮ ]
યોગીન્દુદેવવિરચિતઃ