२ ]
योगीन्दुदेवविरचितः
घाइ-चउक्कहं किउ विलउ णंत चउक्कुं पदिट्ठु ।
तह जिणइंदहं पय णविवि अकखमि कव्वु सु – इट्ठु ।।२।।
[येन] घातिचतुष्कस्य कृतः विलयः अनंत चतुष्कंप्रदर्शितम् ।
तस्य जिनेन्द्रस्य पादौ नत्वा आख्यामि कीष्टम् ।।२।।
चार घातिया क्षय करी, लह्यां अनंतचतुष्ट;
ते जिनेश्वर चरणे नमी, कहुं काव्य सुईष्ट. २
अन्वयार्थः — [येन] जेणे [घातिचतुष्कस्य विलयः]
चारघातिकर्मनो नाश [कृतः] कर्यो छे अने [अनंतचतुष्कं प्रदर्शितं]
अनंतचतुष्टयने प्रगट कर्युं छे, [तस्य जिनेन्द्रस्य पादौ] ते जिनेन्द्र
भगवाननां चरणने [नत्वा] नमस्कार करीने हुं [सुदिष्टं काव्यं] इष्ट
काव्यने [आख्यामि] कहुं छुं. २.
आ ग्रंथ रचवानुं निमित्त अने प्रयोजनः —
संसारहं भयभीयहं मोक्ख्ीलालसयाहं ।
अप्पा-संबोहण-कयइ कय दोहा एक्कभणाहं ।।३।।
संसारस्य भयभीतानां मोक्षस्य लालसकानाम् ।
आत्मसंबोधनकृते कृताः दोहाः एकमनसाम् ।।३।।
इच्छे छे निज मुक्तता, भवभयथी डरी चित्त;
ते भवी जीव संबोधवा, दोहा रच्या एक चित्त. ३
अन्वयार्थः — [संसारस्य भयभीतानां] संसारथी भयभीत छे
अने [मोक्षस्य लालसकानां] मोक्षने इच्छुक छे, [आत्मसंबोधनकृते] तेमना
१. सुदिष्टम् ने बदले सुइष्टम्
होवुं जोईए.