Atmadharma magazine - Ank 266-267
(Year 23 - Vir Nirvana Samvat 2492, A.D. 1966).

< Previous Page   Next Page >


Combined PDF/HTML Page 2 of 4

PDF/HTML Page 21 of 73
single page version

background image
: ૧૮ : આત્મધર્મ : માગશર : ૨૪૯૨
વસ્તુ પોતે જ પોતાના પરિણામની કર્તા છે, ને બીજા સાથે તેને કર્તા–
૧.
પરિણામ એટલે કે પર્યાય તે જ કર્મ છે–કાર્ય છે.
૨. તે પરિણામ પોતાના આશ્રયભૂત પરિણામીના જ હોય છે, અન્યના
નહિ; કેમકે પરિણામ પોતપોતાના આશ્રયભૂત પરિણામી (દ્રવ્ય) ના
આશ્રયે હોય છે, અન્યના પરિણામ અન્યના આશ્રયે હોતા નથી.
૩. કર્મ કર્તા વગર હોતું નથી, એટલે કે પરિણામ વસ્તુ વગર હોતા નથી.
૪. વસ્તુની સદા એકરૂપ સ્થિતિ (કૂટસ્થતા) હોતી નથી, કેમકે વસ્તુ દ્રવ્ય–
પર્યાયસ્વરૂપ છે.
આ રીતે, આત્મ કે જડ બધીયે વસ્તુ સ્વયં પોતે જ પોતાના
પરિણામરૂપ કર્મની કર્તા છે– એ વસ્તુસ્વરૂપનો મહા સિદ્ધાંત આચાર્યદેવે
સમજાવ્યો છે–તેના ઉપરનું આ પ્રવચન છે. આ પ્રવચનમાં અનેક પડખાથી
સ્પષ્ટીકરણ કરીને ગુરુદેવે ભેદજ્ઞાન ઘૂંટી ઘૂંટીને સમજાવ્યું છે.
જુઓ, આમાં વસ્તુસ્વરૂપનો સિદ્ધાંત ચાર બોલથી સમજાવ્યો છે. આ
જગતમાં છ વસ્તુ છે, આત્માઓ અનંત છે, પુદ્ગલ પરમાણુઓ અનંત છે,
તથા ધર્માસ્તિ, અધર્માસ્તિ, આકાશ અને કાળ,–આમ છએ પ્રકારની જે વસ્તુ,
તેના સ્વરૂપનો વાસ્તવિક નિયમ શું છે, સિદ્ધાંત શું છે તે અહીં ચાર બોલથી
સમજાવે છે.
(૧) પરિણામ તે જ કર્મ
પ્રથમ તો ‘ननु परिणाम एव किल कर्म विनिश्चयत:’ –એટલે કે
પરિણામી વસ્તુના જે પરિણામ છે તે જ નિશ્ચયથી (ચોક્કસપણે) તેનું કર્મ છે.
કર્મ એટલે કાર્ય; પરિણામ એટલે અવસ્થા; પદાર્થની અવસ્થા તે જ ખરેખર
તેનું કર્મ–કાર્ય

PDF/HTML Page 22 of 73
single page version

background image
: માગશર : ૨૪૯૨ આત્મધર્મ : ૧૯ :
છે. પરિણામી એટલે આખી ચીજ, તે જે ભાવરૂપે પરિણમે છે તેને પરિણામ
કહેવાય છે. પરિણામ કહો, કાર્ય કહો, પર્યાય કહો કે કર્મ કહો, –તે વસ્તુના
પરિણામ જ છે.
જેમકે–આત્મા જ્ઞાનગુણસ્વરૂપ છે, તેનું પરિણમન થતાં જ્ઞાનની
જાણવાની પર્યાય થઈ તે તેનું કર્મ છે, તે તેનું વર્તમાન કાર્ય છે. રાગ કે દેહ તે
કાંઈ જ્ઞાનનું કાર્ય નથી; પણ ‘આ રાગ છે, આ દેહ છે’ એમ તેને જાણનારું જે
જ્ઞાન છે તે આત્માનું કાર્ય છે. આત્માના પરિણામ તે આત્માનું કર્મ છે ને
જડના પરિણામ એટલે જડની અવસ્થા તે જડનું કાર્ય છે;– આ રીતે એક બોલ
કહ્યો.
(૨) પરિણામ વસ્તુનું જ હોય છે, બીજાનું નહિ
હવે આ બીજા બોલમાં કહે છે કે જે પરિણામ છે તે પરિણામી પદાર્થનું
જ થાય છે, તે કોઈ બીજાના આશ્રયે થતું નથી. જેમકે શ્રવણ વખતે જે જ્ઞાન
થાય છે તે જ્ઞાન કાર્ય છે–કર્મ છે. તે કોનું કાર્ય છે? તે કાંઈ શબ્દોનું કાર્ય નથી
પણ પરિણામી વસ્તુ–જે આત્મા તેનું જ તે કાર્ય છે. પરિણામી વગર પરિણામ
હોય નહિ. આત્મા પરિણામી છે–તેના વગર જ્ઞાનપરિણામ ન હોય–એ સિદ્ધાંત
છે; પણ વાણી વગર જ્ઞાન ન થાય એ વાત સાચી નથી. શબ્દ વગર જ્ઞાન ન
હોય એમ નહિ, પણ આત્મા વગર જ્ઞાન ન હોય. આ રીતે પરિણામીના
આશ્રયે જ જ્ઞાનાદિ પરિણામ છે.
જુઓ, આ મહા સિદ્ધાંત છે; વસ્તુસ્વરૂપનો આ અબાધિત નિયમ છે.
પરિણામીના આશ્રયે જ તેના પરિણામ થાય છે. જાણનાર આત્મા તે
પરિણામી, તેના આશ્રયે જ જ્ઞાન થાય છે; તે જ્ઞાનપરિણામ આત્માના છે,
વાણીના નહિ. વાણીના રજકણોના આશ્રયે તે જ્ઞાનપરિણામ નથી થતાં, પણ
જ્ઞાનસ્વભાવી આત્મવસ્તુના આશ્રયે તે પરિણામ થાય છે. આત્માવસ્તુ
ત્રિકાળ ટકનાર પરિણામી છે તે પોતે રૂપાંતર થઈને નવી નવી અવસ્થાપણે
પલટે છે, તેના જ્ઞાન–આનંદ વગેરે જે વર્તમાન ભાવો છે તે તેના પરિણામ છે.

PDF/HTML Page 23 of 73
single page version

background image
: ૨૦ : આત્મધર્મ : માગશર : ૨૪૯૨
‘પરિણામ’ પરિણામીના જ છે ને બીજાના નથી,–એમાં જગતના બધા
પદાર્થોનો નિયમ આવી જાય છે. પરિણામ પરિણામીના જ આશ્રયે હોય છે,
બીજાના આશ્રયે હોતા નથી. જ્ઞાનપરિણામ આત્માના આશ્રયે છે, વાણી
વગેરે બીજાના આશ્રયે નથી. એટલે આમાં પર સામે જોવાનું ન રહ્યું પણ
પોતાની વસ્તુ સામે જોઈને સ્વસન્મુખ પરિણમવાનું રહ્યું. તેમાં મોક્ષમાર્ગ
આવી જાય છે.
વાણી તે અનંતા જડ–પરમાણુઓની અવસ્થા છે, ને તેના
પરમાણુઓના આશ્રયે છે. બોલવાની જે ઈચ્છા થઈ તેના આશ્રયે ભાષાના
પરિણામ ત્રણકાળમાં નથી. હવે ઈચ્છા થઈને ભાષા નીકળી તે વખતે તેનું જે
જ્ઞાન થયું, તે જ્ઞાન આત્માના આશ્રયે થયું છે, ભાષાના આશ્રયે કે ઈચ્છાના
આશ્રયે તે જ્ઞાન થયું નથી.
પરિણામ પોતાના આશ્રયભૂત પરિણામીના જ થાય છે, બીજાના
આશ્રયે થતા નથી, –આમ અસ્તિ નાસ્તિથી અનેકાન્ત કરીને વસ્તુસ્વરૂપ
સમજાવ્યું છે. સત્યના સિદ્ધાંતની એટલે કે વસ્તુના સત્સ્વરૂપની આ વાત છે,
તેને ઓળખ્યા વગર મૂઢપણે અજ્ઞાનમાં જીવન ગાળી નાંખે છે. પણ ભાઈ!
આત્મા શું, જડ શું, તેની ભિન્નતા સમજીને વસ્તુસ્વરૂપના વાસ્તવિક સત્ને
જાણ્યા વગર જ્ઞાનમાં સત્પણું થાય નહિ, એટલે સમ્યગ્જ્ઞાન થાય નહિ;
વસ્તુસ્વરૂપના સત્યજ્ઞાન વગર રુચિ ને શ્રદ્ધા પણ સાચી થાય નહિ, સાચી
શ્રદ્ધા વગર વસ્તુમાં સ્થિરતારૂપ ચારિત્ર પ્રગટે નહિ, શાંતિ થાય નહિ,
સમાધાન કે સુખ થાય નહિ. માટે વસ્તુસ્વરૂપ શું છે તે પહેલાંં સમજ.
વસ્તુસ્વરૂપ સમજતાં, મારા પરિણામ પરથી ને પરના પરિણામ મારાથી–એવી
પરાશ્રિત બુદ્ધિ રહે નહિ એટલે સ્વાશ્રિત–સ્વસન્મુખ પરિણમન પ્રગટે, તે
ધર્મ છે.
આત્માને જે જ્ઞાન થાય છે તે જાણવાના પરિણામ આત્માના આશ્રયે
છે. તે પરિણામ વાણીના આશ્રયે થયા નથી, કાનના આશ્રયે થયા નથી તેમ
જ તે વખતની ઈચ્છાના આશ્રયે પણ થયા નથી. જો કે ઈચ્છા તે પણ આત્માના

PDF/HTML Page 24 of 73
single page version

background image
: માગશર : ૨૪૯૨ આત્મધર્મ : ૨૧ :
પરિણામ છે, પણ તે પરિણામના આશ્રયે જ્ઞાનપરિણામ નથી, જ્ઞાનપરિણામ
આત્મવસ્તુના આશ્રયે છે. –માટે વસ્તુ સામે જો.
બોલવાની ઈચ્છા થાય, હોઠ ચાલે, ભાષા નીકળે ને તે વખતે તે પ્રકારનું
જ્ઞાન થાય, –આ ચાર પ્રકાર એકસાથે છે છતાં કોઈ કોઈના આશ્રયે નથી, સૌ
પોતપોતાના પરિણામીના જ આશ્રયે છે. ઈચ્છા તે આત્માના ચારિત્રગુણના
પરિણામ છે, હોઠ ચાલે તે હોઠના રજકણોની અવસ્થા છે, તે અવસ્થા
ઈચ્છાના આધારે થઈ નથી. ભાષા નીકળે તે ભાષાવર્ગણાના રજકણોની
અવસ્થા છે, તે અવસ્થા ઈચ્છાને આશ્રયે કે હોઠને આશ્રયે થઈ નથી, પણ
પરિણામી એવા રજકણોના આશ્રયે તે ભાષા થઈ છે, અને તે વખતનું જ્ઞાન
આત્મવસ્તુના આશ્રયે છે, ઈચ્છાના કે ભાષાના આશ્રયે નથી.–આવું
વસ્તુસ્વરૂપ છે.
ભાઈ, ત્રણકાળ ત્રણલોકમાં સર્વજ્ઞ ભગવાને જોયેલો આ વસ્તુસ્વભાવ
છે તેને જાણ્યા વગર, અને સમજવાની દરકાર વગર આંધળાની જેમ ચાલ્યો
જાય છે, પણ વસ્તુસ્વરૂપના સાચા જ્ઞાન વગર ક્્યાંય કલ્યાણ નથી. આ
વસ્તુસ્વરૂપ વારંવાર લક્ષમાં લઈને પરિણામમાં ભેદજ્ઞાન કરવા માટેની આ
વાત છે. એક વસ્તુના પરિણામ બીજી વસ્તુના આધારે તો નથી, ને તે વસ્તુમાં
પણ તેના એક પરિણામના આશ્રયે બીજા પરિણામ નથી, પરિણામી–વસ્તુના
આશ્રયે જ પરિણામ છે. –આ મોટો સિદ્ધાંત છે.
ક્ષણે ક્ષણે ઈચ્છા, ભાષા ને જ્ઞાન, ત્રણે એકસાથે થાય છતાં ઈચ્છા ને
જ્ઞાન તે જીવના આશ્રયે છે ને ભાષા તે જડના આશ્રયે છે; ઈચ્છાને કારણે
ભાષા થઈ કે ભાષાને કારણે જ્ઞાન થયું –એમ નથી; તેમજ ઈચ્છાના આશ્રયે
પણ જ્ઞાન નથી. ઈચ્છા અને જ્ઞાન–એ બંને છે તો આત્માના પરિણામ છતાં
એકના આશ્રયે બીજા પરિણામ નથી. જ્ઞાનપરિણામ અને ઈચ્છાપરિણામ બંને
ભિન્નભિન્ન છે. જ્ઞાન તે ઈચ્છાનું કાર્ય નથી ને ઈચ્છા તે જ્ઞાનનું કાર્ય નથી. જ્યાં
જ્ઞાનનું કાર્ય ઈચ્છા પણ નથી ત્યાં જડ ભાષા વગેરે તો તેનું કાર્ય ક્્યાંથી

PDF/HTML Page 25 of 73
single page version

background image
: ૨૨ : આત્મધર્મ : માગશર : ૨૪૯૨
હોય? એ તો જડનું કાર્ય છે.
જગતમાં જે કોઈ કાર્ય હોય તે સત્ની અવસ્થા હોય, કોઈ વસ્તુના
પરિણામ હોય, પણ વસ્તુ વગર અદ્ધરથી પરિણામ ન થાય. પરિણામીનું
પરિણામ હોય, ટકતી વસ્તુના આશ્રયે પરિણામ થાય, પરના આશ્રયે ન થાય.
પરમાણુમાં હોઠનું હલન ને ભાષાનું પરિણમન–એ બંને પણ જુદી ચીજ
છે. આત્મામાં ઈચ્છા અને જ્ઞાન–એ બંને પરિણમન પણ ભિન્નભિન્ન છે.
હોઠના હલનના આશ્રયે ભાષાની પર્યાય નથી. હોઠનું હલન તે હોઠના
પુદ્ગલોના આશ્રયે છે. ભાષાનું પરિણમન તે ભાષાના પુદ્ગલોના આશ્રયે છે.
હોઠ અને ભાષા,
ઈચ્છા અને જ્ઞાન,
એ ચારેનો કાળ એક, છતાં ચારે પરિણામ જુદા.
તેમાં પણ ઈચ્છા અને જ્ઞાન એ બંને પરિણામ આત્માના આશ્રયે હોવા
છતાં, તેમાં ઈચ્છાપરિણામના આશ્રયે જ્ઞાનપરિણામ નથી. જ્ઞાન તે આત્માના
પરિણામ છે, ઈચ્છાના નહિ. તેમ જ ઈચ્છા તે આત્માના પરિણામ છે, પણ
જ્ઞાનના નહિ. ઈચ્છાને જાણનારું જ્ઞાન તે ઈચ્છાનું કાર્ય નથી, તેમજ તે જ્ઞાન
ઈચ્છાને કરતું નથી. ઈચ્છા–પરિણામ તે આત્માનું કાર્ય ખરું, પણ જ્ઞાનનું
નહિ; ભિન્નભિન્ન ગુણના પરિણામ ભિન્નભિન્ન છે, એક જ દ્રવ્યમાં હોવા છતાં
એક ગુણના આશ્રયે બીજા ગુણના પરિણામ નથી.
કેટલી સ્વતંત્રતા!! ને આમાં પરના આશ્રયની તો વાત જ કયાં રહી?
આત્મામાં ચારિત્રગુણ, જ્ઞાનગુણ વગેરે અનંતગુણ, તેમાં ચારિત્રના
વિકૃત પરિણામ તે ઈચ્છા છે, તે ચારિત્રગુણના આશ્રયે છે, અને તે વખતે તે
ઈચ્છાનું જ્ઞાન થયું તે જ્ઞાનગુણરૂપ પરિણામીના પરિણામ છે, તે કાંઈ ઈચ્છાના
પરિણામના આશ્રયે નથી. આમ ઈચ્છાપરિણામ ને જ્ઞાનપરિણામ બંનેનું જુદું
પરિણમન છે, એકબીજાના આશ્રયે નથી.

PDF/HTML Page 26 of 73
single page version

background image
: માગશર : ૨૪૯૨ આત્મધર્મ : ૨૩ :
સત્ જેમ છે તેમ તેનું જ્ઞાન કરે તો સત્ જ્ઞાન થાય, ને સત્નું જ્ઞાન કરે
તો તેનું બહુમાન ને યથાર્થનો આદર થાય, રુચિ થાય, શ્રદ્ધા થાય ને તેમાં
સ્થિરતા થાય તેનું નામ ધર્મ છે. સત્થી વિપરીત જ્ઞાન કરે તો ધર્મ ન થાય.
મૂળ ધર્મ સ્વમાં સ્થિરતા છે, પણ વસ્તુસ્વરૂપના સાચા જ્ઞાન વગર સ્થિરતા
કરશે શેમાં?
આત્મા, અને શરીરાદિ રજકણો ભિન્નભિન્ન તત્ત્વો છે; શરીરની
અવસ્થા હાલે–ચાલે બોલે તે તેના પરિણામી પુદ્ગલોના પરિણામ છે, તે
પુદ્ગલોના આશ્રયે તે પરિણામ થયા છે ઈચ્છાના આશ્રયે નહિ; તેમજ
ઈચ્છાના આશ્રયે જ્ઞાન પણ નથી. પુદ્ગલના પરિણામ આત્માના આશ્રયે
માનવા, કે આત્માના પરિણામ પુદ્ગલના આશ્રયે માનવા, તેમાં તો વિપરીત
માન્યતારૂપ મૂઢતા છે.
જગતમાં પણ જે ચીજ જેમ હોય તેનાથી ઊલટી કોઈ કહે તો લોકો તેને
મૂર્ખ કહે છે, તો આ સર્વજ્ઞે કહેલો લોકોત્તર વસ્તુસ્વભાવ જેમ છે તેમ ન
માનતાં વિરુદ્ધ માને તો તે લોકોત્તર મૂર્ખ અને અવિવેકી છે. વિવેકી અને
વિચક્ષણ થયો ક્્યારે કહેવાય? કે વસ્તુના જે પરિણામ થયા તેને કાર્ય ગણી,
તેને પરિણામી–વસ્તુના આશ્રયે સમજે ને બીજાના આશ્રયે ન માને, ત્યારે
સ્વપરનું ભેદજ્ઞાન થાય, ને ત્યારે વિવેકી થયો કહેવાય. પરના આશ્રયે
આત્માના પરિણામ થતા નથી. અહીં તો વિકારી કે અવિકારી જે કોઈ
પરિણામ જે વસ્તુના છે તે વસ્તુના જ આશ્રયે છે, પરના આશ્રયે નથી.
પદાર્થના પરિણામ તે જ તેનું કાર્ય છે–એ એક વાત; બીજું તે પરિણામ
વસ્તુના જ આશ્રયે થાય છે, અન્યના આશ્રયે થતા નથી.–આ નિયમો જગતના
બધા પદાર્થોમાં લાગુ પડે છે.
જુઓ, ભાઈ! આ તો ભેદજ્ઞાન માટે વસ્તુસ્વભાવના નિયમો બતાવ્યા
છે. હળવે હળવે દ્રષ્ટાન્તથી યુક્તિથી વસ્તુસ્વરૂપ સિદ્ધ કરવામાં આવે છે.

PDF/HTML Page 27 of 73
single page version

background image
: ૨૪ : આત્મધર્મ : માગશર : ૨૪૯૨
કોઈને એવા ભાવ થયા કે એકસો રૂપિયા દાનમાં આપું, તેના તે
પરિણામ આત્મવસ્તુના આશ્રયે થયા છે; ત્યાં રૂપિયા જવાની ક્રિયા થાય તે
રૂપિયાના રજકણના આશ્રયે છે, જીવની ઈચ્છાના આશ્રયે નહિ. હવે તે વખતે
તે રૂપિયાની ક્રિયાનું જ્ઞાન, કે ઈચ્છાના ભાવનું જ્ઞાન થાય છે તે જ્ઞાનપરિણામ
આત્માના આશ્રયે થાય છે.–આમ દરેક પરિણામની વહેંચણી કરીને
વસ્તુસ્વરૂપ જાણવું જોઈએ.
ભાઈ, તારું જ્ઞાન ને તારી ઈચ્છા, એ બંને પરિણામ આત્માના જ હોવા
છતાં તેઓ પણ એકબીજાના આશ્રયે નથી તો પછી પરના આશ્રયની તો વાત
જ શી? દાનની ઈચ્છા થઈ ને રૂપિયા અપાયા, ત્યાં રૂપિયા જવાની ક્રિયા
હાથના આધારે પણ નથી, હાથનું હાલવું તે ઈચ્છાના આધારે નથી, ને
ઈચ્છાનું પરિણમન તે જ્ઞાનના આધારે નથી. સૌ પોતપોતાના આશ્રયભૂત
વસ્તુના આધારે છે.
જુઓ. આ સર્વજ્ઞના ઘરના વિજ્ઞાનપાઠ છે, આવું વસ્તુસ્વરૂપનું જ્ઞાન તે
જ સાચું પદાર્થવિજ્ઞાન છે જગતના પદાર્થોનો સ્વભાવ જ એવો છે કે તે કાયમ
એકરૂપે ન રહે, પણ પરિણમન કરીને નવી નવી અવસ્થારૂપ કાર્યને કર્યા કરે.–
એ વાત ચોથા બોલમાં કહેશે. જગતનાં પદાર્થોનો સ્વભાવ એવો છે કે તે
કાયમ રહે તેમ જ તેમાં ક્ષણેક્ષણે નવી નવી અવસ્થારૂપ કાર્ય તેના પોતાના
આશ્રયે થયા કરે. વસ્તુસ્વભાવનું આવું જ્ઞાન તે જ સમ્યગ્જ્ઞાન છે.
જીવને ઈચ્છા થઈ માટે હાથ હાલ્યો ને સો રૂપિયા દેવાયા એમ નથી.
ઈચ્છાનો આધાર આત્મા છે, હાથ અને રૂપિયાનો આધાર પરમાણુ છે.
રૂપિયા જવાના હતા માટે ઈચ્છા થઈ એમ પણ નથી.
હાથનું હલનચલન તે હાથના પરમાણુના આધારે છે.
રૂપિયાનું આવવું–જવું તે રૂપિયાના પરમાણુના આધારે છે.

PDF/HTML Page 28 of 73
single page version

background image
: માગશર : ૨૪૯૨ આત્મધર્મ : ૨૫ :
આ તો ભિન્ન ભિન્ન દ્રવ્યના પરિણામની ભિન્નતાની વાત થઈ; અહીં તો
તેથી આઘી અંદરની વાત લેવી છે, એક જ દ્રવ્યના અનેક પરિણામો પણ
એકબીજાના આશ્રયે નથી, એમ બતાવવું છે. રાગ અને જ્ઞાન બંને કાર્ય જુદા
છે, એકબીજાના આશ્રયે નથી.
કોઈએ પ્રતિકૂળતા કરી કે ગાળ દીધી ને જીવને દ્વેષના પાપપરિણામ
થયા, ત્યાં તે પાપના પરિણામ પ્રતિકૂળતાના કારણે થયા નથી, તેમ જ ગાળ
દેનારાના આશ્રયે થયા નથી, પણ ચારિત્રગુણના આશ્રયે થયા છે,
ચારિત્રગુણ તે વખતે તે પરિણામરૂપે પરિણમ્યો છે.
હવે, દ્વેષ વખતે તેનું જ્ઞાન થયું કે ‘મને આ દ્વેષ થયો, ’ –તે
જ્ઞાનપરિણામ જ્ઞાનગુણના આશ્રયે છે, ક્રોધના આશ્રયે નથી. જ્ઞાનસ્વભાવી
દ્રવ્યના આશ્રયે જ્ઞાનપરિણામ થાય છે, અન્યના આશ્રયે નહિ. એ જ રીતે
સમ્યગ્દર્શનપરિણામ, સમ્યગ્જ્ઞાનપરિણામ, આનંદપરિણામ વગેરેમાં પણ
સમજવું. તે જ્ઞાનાદિ પરિણામો દ્રવ્યના આશ્રયે છે, અન્યના આશ્રયે નથી,
તેમજ પરસ્પર એક– બીજાના આશ્રયે પણ નથી.
ગાળના શબ્દો કે દ્વેષ વખતે તેનું જ્ઞાન થયું, તે જ્ઞાન શબ્દોના આશ્રયે
નથી કે ક્રોધના આશ્રયે નથી, તેનો આધાર તો જ્ઞાનસ્વભાવી વસ્તુ છે,–માટે
તેના ઉપર મીટ માંડ તો તારી પર્યાયમાં મોક્ષમાર્ગ પ્રગટે; તે મોક્ષમાર્ગરૂપી
કાર્યનો કર્તા પણ તું જ છો, અન્ય કોઈ નહિ.
અહો, આ તો સીધી ને સ્પષ્ટ વાત છે. બહારનાં ભણતર ન ભણ્યો હોય
તોપણ આ સમજાય તેવું છે. જરાક અંદર લક્ષમાં લેવું કે આત્મા અંતરમાં
અસ્તિરૂપ વસ્તુ છે, તેમાં અનંતગુણ છે; જ્ઞાન છે, આનંદ છે, શ્રદ્ધા છે,
અસ્તિત્વ છે, એમ અનંતગુણો છે. તે અનંતગુણોના ભિન્નભિન્ન જે અનંત
પરિણામ સમયે સમયે થાય તે બધાનો આધાર પરિણામી એવું આત્મદ્રવ્ય છે,
બીજી વસ્તુ તો તેનો આધાર નથી, પણ પોતામાં બીજા ગુણના પરિણામ પણ
તેનો આધાર નથી, –જેમ કે શ્રદ્ધાપરિણામનો આધાર જ્ઞાનપરિણામ નથી

PDF/HTML Page 29 of 73
single page version

background image
: ૨૬ : આત્મધર્મ : માગશર : ૨૪૯૨
કે જ્ઞાનપરિણામનો આધાર શ્રદ્ધા નથી, બંને પરિણામનો આધાર આત્મા છે.
એમ સર્વ ગુણોના પરિણામમાં સમજવું. આ રીતે પરિણામ તે પરિણામીનું જ
છે, અન્યનું નહિ.
આ ૨૧૧ મા કળશમાં આચાર્યદેવે કહેલા વસ્તુસ્વરૂપના સિદ્ધાંતના ચાર
બોલમાંથી આ હજી બીજા બોલનું વિવેચન ચાલે છે. પ્રથમ તો કહ્યું કે ‘परिणाम
एव किल कर्म’ અને પછી કહ્યું કે ‘स भवति परिणामिन एव, न अपरस्य भवेत्’
પરિણામ તે જ કર્મ છે, અને તે પરિણામીનું જ હોય છે. અન્યનું નહિ.–આવો
નિર્ણય કરીને સ્વદ્રવ્યસન્મુખ લક્ષ જતાં સમ્યગ્દર્શન ને સમ્યગ્જ્ઞાન થાય છે.
સમ્યગ્દર્શનપરિણામ થયા તે આત્માનું કર્મ છે, તે આત્મારૂપ પરિણામીના
આધારે થયા છે. પૂર્વના મંદરાગના આશ્રયે કે વર્તમાનના શુભ રાગના આશ્રયે
તે સમ્યગ્દર્શનપરિણામ થયા નથી. જો કે રાગ પણ છે તો આત્માના પરિણામ,
પણ શ્રદ્ધાપરિણામથી રાગપરિણામ અન્ય છે, તે શ્રદ્ધાના પરિણામ રાગના
આશ્રયે નથી. કેમકે પરિણામ પરિણામીના જ આશ્રયે હોય છે, અન્યના આશ્રયે
નહિ.
એ જ રીતે હવે ચારિત્રપરિણામમાં:– આત્મસ્વરૂપમાં સ્થિરતા તે
ચારિત્રનું કાર્ય છે; તે કાર્ય શ્રદ્ધાપરિણામના આશ્રયે નથી, જ્ઞાનના આશ્રયે નથી,
પણ ચારિત્રગુણધારી આત્માના આશ્રયે જ છે. દેહવગેરેના આશ્રયે ચારિત્ર
નથી.
શ્રદ્ધાના પરિણામ આત્મદ્રવ્યના આશ્રયે છે;
જ્ઞાનના પરિણામ આત્મદ્રવ્યના આશ્રયે છે;
સ્થિરતાના પરિણામ આત્મદ્રવ્યના આશ્રયે છે;
આનંદના પરિણામ આત્મદ્રવ્યના આશ્રયે છે.
બસ, મોક્ષમાર્ગના બધા પરિણામ સ્વદ્રવ્યના આશ્રયે છે, બીજાના આશ્રયે
નથી; તે વખતે બીજા પરિણામ (રાગાદિ) હોય તેના આશ્રયે પણ આ પરિણામ
નથી. એક સમયમાં શ્રદ્ધા–જ્ઞાન–ચારિત્ર વગેરે અનંતગુણના પરિણામ

PDF/HTML Page 30 of 73
single page version

background image
: માગશર : ૨૪૯૨ આત્મધર્મ : ૨૭ :
તે ધર્મ, તેનો આધાર ધર્મી એટલે કે પરિણમનારી વસ્તુ છે; તે વખતે બીજા જે
અનેક પરિણામ વર્તે છે તેના આધારે શ્રદ્ધા વગેરેના પરિણામ નથી. નિમિત્ત
વગેરેના આધારે તો નથી પણ પોતાના બીજા પરિણામના આધારે પણ કોઈ
પરિણામ નથી. એક જ દ્રવ્યમાં એક સાથે વર્તતા પરિણામમાં પણ એક
પરિણામ બીજા પરિણામના આશ્રયે નથી; દ્રવ્યના જ આશ્રયે બધા પરિણામ
છે, બધા પરિણામરૂપે પરિણમનારું દ્રવ્ય જ છે–એટલે દ્રવ્ય સામે જ લક્ષ જતાં
સમ્યક્ પર્યાયો ખીલવા માંડે છે.
વાહ! જુઓ, આચાર્યદેવની શૈલિ થોડામાં ઘણું સમાડી દેવાની છે. ચાર
બોલના આ મહા સિદ્ધાંતમાં વસ્તુસ્વરૂપના ઘણા નિયમો સમાઈ જાય છે. આ
ત્રિકાળ સત્યના સર્વજ્ઞથી નિશ્ચિત થયેલા સિદ્ધાંત છે. અહો, આ પરિણામીના
પરિણામની સ્વાધીનતા, સર્વજ્ઞદેવે કહેલા વસ્તુસ્વરૂપનું તત્ત્વ, સન્તોએ એનો
વિસ્તાર કરીને ગજબનાં કામ કર્યા છે, પદાર્થનું પૃથક્ક્રણ કરીને ભેદજ્ઞાન
કરાવ્યું છે. અંતરમાં આનું મંથન કરીને મેળ બેસાડે તો ખબર પડે કે અનંતા
સર્વજ્ઞોએ અને સન્તોએ આવું જ વસ્તુસ્વરૂપ કહ્યું છે ને આવું જ વસ્તુનું
સ્વરૂપ છે.
સર્વજ્ઞભગવંતો દિવ્યધ્વનિથી આવું તત્ત્વ કહેતા આવ્યા છે–એમ
વ્યવહાર કરવામાં આવે છે. બાકી દિવ્યધ્વનિ તો પરમાણુના આશ્રયે છે.
કોઈ કહે–અરે, દિવ્યધ્વનિ પણ પરમાણુના આશ્રયે?
હા, ભાઈ! દિવ્યધ્વનિ એ પુદ્ગલપરિણામ છે, ને પુદ્ગલપરિણામનો
આધાર તો પુદ્ગલદ્રવ્ય જ હોય, જીવ તેનો આધાર ન હોય. ભગવાનનો
આત્મા તો પોતાના કેવળજ્ઞાનાદિનો આધાર છે. ભગવાનનો આત્મા તો
કેવળજ્ઞાન–દર્શન–સુખ વગેરે નિજપરિણામરૂપે પરિણમે છે, પણ કાંઈ દેહ કે
વાણીની અવસ્થારૂપે ભગવાનનો આત્મા પરિણમતો નથી, તે–રૂપે તો
પુદ્ગલો જ પરિણમે છે. પરિણામ પરિણામીના હોય છે, બીજાના નહિ.
ભગવાનની સર્વજ્ઞતાના આધારે દિવ્યધ્વનિના પરિણામ થયા–એમ
વસ્તુસ્વરૂપ નથી. ભાષાપરિણામ અનંત પુદ્ગલોના આશ્રયે છે, ને સર્વજ્ઞતા વગેરે

PDF/HTML Page 31 of 73
single page version

background image
: ૨૮ : આત્મધર્મ : માગશર : ૨૪૯૨
પરિણામ જીવના આશ્રયે છે; આમ બંનેની ભિન્નતા છે, કોઈ કોઈનું કર્તા કે
આધાર નથી.
જુઓ, આ ભગવાન આત્માની પોતાની વાત છે. નહિ સમજાય એમ ન
માની લેવું, અંદર લક્ષ કરે તો સમજાય તેવું સહેલું છે. જુઓ, લક્ષમાં લ્યો કે
અંદર કંઈક વસ્તુ છે કે નહિ? અને આ જે જાણવાના કે રાગાદિના ભાવ થાય
છે તે ભાવનો કર્તા કોણ છે? આત્મા પોતે તેને કરે છે.–આમ આત્માને લક્ષમાં
લેવામાં બીજા ભણતરની ક્્યાં જરૂર છે? જગતના ઢસરડા કરીને દુઃખી થાય
છે એના કરતાં આ વસ્તુ સ્વભાવને સમજે તો કલ્યાણ થાય. અરે જીવ! આવા
સરસ ન્યાયથી સંતોએ વસ્તુસ્વરૂપ સમજાવ્યું છે, તે વસ્તુસ્વરૂપને તું સમજ.
વસ્તુસ્વરૂપના બે બોલ થયા;
બાકીના બે બોલ આવતા અંકમાં વાંચશોજી.
સ્વસન્મુખ પરિણામકાળે
શુદ્ધઆત્માની પ્રાપ્તિ ક્્યારે થાય?
કે સ્વસન્મુખ થઈને તેને ઉપાદેય કરે ત્યારે.
શુદ્ધઆત્મા ઉપાદેય ક્્યારે થાય?
કે સ્વસન્મુખ પરિણામમાં તેને પ્રાપ્ત કરે ત્યારે.
એટલે કે, શુદ્ધાત્માની પ્રાપ્તિનો કાળ ને તેને ઉપાદેય
કરવાનો કાળ એક જ છે. સ્વસન્મુખ પરિણામકાળે શુદ્ધાત્મા
ઉપાદેય થાય છે ને તેની પ્રાપ્તિ થાય છે. આ રીતે સ્વસન્મુખ
પરિણામમાં એ બધું સમાય છે. જે પરિણામ સ્વસન્મુખ
થઈને પ્રવર્ત્યા તે પરિણામ સર્વ પર ભાવોથી નિવૃત્ત છે.

PDF/HTML Page 32 of 73
single page version

background image
: માગશર : ૨૪૯૨ આત્મધર્મ : ૨૯ :
ચૈતન્ય હીરાની સાચી કિંમત
(વીર સં. ૨૪૯૨ દીપાવલીના પ્રવચનમાંથી: કળશટીકા પૃ. ૧૮૮)
નિપુણ પુરુષો શુદ્ધસ્વરૂપનો અનુભવ કયા પ્રકારે કરે છે–તેની આ વાત છે. ચેતના–
વસ્તુનો નિર્વિકલ્પ અનુભવ–તે જ શોભા છે. વિકલ્પમાં કાંઈ શોભા નથી. પહેલાંં તત્ત્વ
નિર્ણયકાળે વિકલ્પો હતા પણ અનુભવકાળે વિકલ્પો નથી. ચૈતન્યસ્વરૂપની સત્તામાં
વિકલ્પનો અભાવ છે જેમ મોતીના હારની રચના મોતીવડે થાય છે, કાંઈ ગૂંથનારના
વિકલ્પવડે થતી નથી; હારની શોભા મોતીવડે છે, જોનારો મોતીની ઝલક ઉપરથી હારની
શોભા જુએ છે, ગૂંથનારના વિકલ્પથી કાંઈ હારની શોભા દેખતો નથી. તેમ આત્માની
શોભા તેની નિર્વિકલ્પ ચેતનાવસ્તુના સ્વસંવેદન–પ્રત્યક્ષરૂપ અનુભવથી જ છે; અનેક
પ્રકારના વિકલ્પોવડે કાંઈ તેની શોભા નથી.
જેમ કિંમતી હીરો રાખના ઢગલા વચ્ચે પડ્યો હોય તો પણ તેની કિંમત જાય નહિ,
તેમ આ દેહરૂપી માંસના ઢગલા વચ્ચે ચૈતન્યહીરો મહાકિંમતી પડ્યો છે, વિકલ્પ હોય તેથી
કાંઈ તે વિકલ્પમાં ચૈતન્યહીરાની કિંમત ચાલી ન જાય; ને તે વિકલ્પ વડે ચૈતન્યહીરાની
કિંમત ટાંકી શકાય નહિ. ધર્મી તો વિકલ્પથી પાર અનંતગુણના પિંડરૂપ શુદ્ધ ચૈતન્યસત્તાને
સ્વસંવેદનમાં લઈને ચૈતન્યહીરાની કિંમત ટાંકે છે. વિકલ્પ ઘણા પ્રકારના હોય પણ
અનુભવ કાંઈ ઘણા પ્રકારનો નથી, અનુભવમાં તો શુદ્ધ ચૈતન્યવસ્તુનો એક જ પ્રકાર છે.
જેમ હીરો ગમે તે સંયોગ વચ્ચે પડ્યો હોય પણ ઝવેરી તેની કિંમત પારખીને,
સંયોગથી જુદો હીરો ઉઠાવી લે છે. મેલા સંયોગ વચ્ચે હોય તેથી હીરાની કિંમત ઓછી થઈ
જાય નહિ. ૧૯૮૬ સંવતમાં વિહાર વખતે ઢસા ગામના ઉપાશ્રયમાં ગુરુદેવ ઊતરેલા,
ત્યાંના એક પડતર કબાટમાં માત્ર એક પુસ્તક પડ્યું હતું, જુનું હિંદી પુસ્તક હાથમાં લઈને
જ્યાં વાંચ્યું ત્યાં ગુરુદેવને થયું કે અરે, આવું પુસ્તક અહીં ક્્યાંથી?–એ પુસ્તક હતું–
मोक्षमार्ग प्रकाशक! કબાટમાં એકલું પડ્યું પડ્યું કોઈ ઝવેરીની રાહ જોતું હતું. ગુરુદેવે
જોયું ને પ્રમોદ થયો. તેમના ભાવ દેખીને સંઘના આગેવાને કહ્યું–મહારાજ! ‘અમારે એ
કામનું નથી, ’ આપ લઈ જાઓ, આપના ઉપયોગનું છે. ત્યારથી એ મોક્ષમાર્ગ પ્રકાશક
ગુરુદેવ પાસે છે. જે આજે પણ સભામાં બતાવ્યું. આ તો શાસ્ત્રની વાત થઈ; તેમ અંતરનો
મોક્ષામાર્ગ આત્મામાં છે, તે આત્માનાં મૂલ્ય સ્વાનુભવ વડે ધર્માત્મા પારખી લ્યે છે.
સ્વાનુભવ વડે આત્માની શોભા છે. ચૈતન્યહીરો પોતાના સ્વાનુભવથી ઝળકે છે.

PDF/HTML Page 33 of 73
single page version

background image
: ૩૦ : આત્મધર્મ : માગશર : ૨૪૯૨
[આત્મધર્મનો ચાલુ વિભાગ: લેખાંક ૧૪]
(૨૦૧) શાસનપ્રભાવનાની ગુરુદેવની ભાવના અને સૌરાષ્ટ્ર પર વિશિષ્ટ ઉપકાર
એકવાર સત્ય વસ્તુસ્વરૂપની સુંદર તત્ત્વચર્ચા નીકળતાં ગુરુદેવે કહ્યું: અરે, આમાં
વિરોધ કરવા જેવું છે જ ક્્યાં? વિરોધ વિચારવાળા પણ આ સમજે તો સારૂં. આગ્રહ
મુકી મધ્યસ્થ થઈ થોડા દિવસ સાંભળે, તો વસ્તુસ્વરૂપ સીધુંસટ બેસી જાય તેવું છે. પણ
એવો પ્રસંગ ક્્યારે આવે!! અરે, આવા સત્ને સમજ્યા વગર વિરોધ કરે છે, પણ
ભાઈ! એક તો શાસનપ્રભાવનામાં વિઘ્ન થાય છે ને વળી ઊંધા અભિપ્રાયના સેવનથી
તારા આત્માને બહુ દુઃખ થાય છે. કોઈને દુઃખ થાય એમ તો કોણ ઈચ્છે! પણ ભાઈ,
આવા સત્યના વિરોધથી આત્મા બહુ દુઃખી થાય છે! માટે મધ્યસ્થ થઈને સત્યને
સમજ.–આમ ઘણી કરુણાપૂર્વક ગુરુદેવને શાસનપ્રભાવનાના ભાવો ઉલ્લસતા હતા,
સત્ય વસ્તુસ્વરૂપની જગતમાં પ્રસિદ્ધિ થાય એવી ભાવના ઘૂંટાતી હતી. ગુરુદેવ ઘણીવાર
કહે છે કે સૌરાષ્ટ્રના જીવો ભાગ્યશાળી છે કે આવું પરમ સત્ય રોજ રોજ સાંભળવા મળે
છે. ખરેખર! સૌરાષ્ટ્ર પર ગુરુદેવનો વિશિષ્ટ ઉપકાર છે.
(૨૦૨) જ્ઞાનની પ્રસિદ્ધિ
‘આ શરીર છે’ એમ પરને જાણનારો પોતે જ્ઞાનપણે પ્રસિદ્ધ થાય છે, જાણનારો
પોતે પોતાની પ્રસિદ્ધિ કરે છે કે ‘જાણનાર હું છું. ’ આ રીતે જ્ઞાન પોતાનું તેમજ પરનું
પણ અસ્તિત્વ પ્રસિદ્ધ કરે છે. મારી સત્તામાં જ્ઞાન થાય છે–એમ જ્ઞાન સ્વસત્તાની પ્રસિદ્ધિ
કરે છે. ‘જગતમાં સિદ્ધ ભગવાન છે’ –એમ સિદ્ધને જાણનારું જ્ઞાન પોતાને તેમજ
સિદ્ધને પ્રસિદ્ધ કરે છે.
(૨૦૩) સૌથી મોટું કોણ?
એવડું મોટું કોણ છે–કે જેની પાસે આકાશ પણ નાનું લાગે છે? તે દર્શાવતાં
ગુરુદેવ કહે છે કે–આત્માનો જ્ઞાનસ્વભાવ એવો મહાન છે કે આકાશ તો તેની પાસે સાવ
નાનું–પરમાણુ તૂલ્ય લાગે છે. અનંત આકાશ પણ જ્ઞાનની ગંભીર તાકાતમાં જ્ઞેયપણે
ક્્યાંય સમાઈ જાય છે. જ્ઞાન છે તે ગંભીર–

PDF/HTML Page 34 of 73
single page version

background image
: માગશર : ૨૪૯૨ આત્મધર્મ : ૩૧ :
સ્વભાવી મહાન તાકાતવાળું છે, જેની તાકાતનું માપ અન્ય કોઈ પદાર્થ સાથે સરખાવી
શકાતું નથી. અહો, જ્ઞાનસામર્થ્યની મોટાઈનો મહિમા!
(૨૦૪) વૈરાગીને બંધન થતું નથી
ધર્માત્માને અંતરદ્રષ્ટિમાં સ્વભાવનો રંગ લાગ્યો છે ને રાગનો કે બાહ્યવિષયોનો
રંગ ઊડી ગયો છે. ત્રણકાળમાં બાહ્ય વસ્તુ મારામાં છે જ નહિ, ને પરભાવ પણ મારા
સ્વભાવમાં કદી પ્રવેશ્યા નથી, જ્ઞાન ને આનંદ જ મારું સ્વરૂપ છે–આવા શુદ્ધ ભાવરૂપ
ભેદજ્ઞાનનું પરિણમન ધર્મીને થયું છે તેથી તે સહજ વૈરાગી છે. ને વૈરાગીને બંધન થતું
નથી–એ નિયમ છે, માટે ધર્માત્માને બંધન થતું નથી.
(૨૦પ) મનુષ્યપણું અને આત્મા
આ મનુષ્યપણું પામીને તું આત્માનું હિત કરી લે, –કેમ કે મનુષ્યપણું દુર્લભ છે–
એમ વૈરાગ્યના ઉપદેશમાં કહેવાય; પણ જ્યારે શુદ્ધ આત્માનું સ્વરૂપ દર્શાવવું હોય ત્યારે તો
કહે છે કે મનુષ્યપણું તે આત્મા નથી, ઉપયોગપણું તે જ આત્મા છે. મનુષ્યપણું દુર્લભ છે તે
વાત સાચી પણ તેથી કાંઈ તે આત્માનું સ્વરૂપ નથી. ‘હું મનુષ્ય છું’ એમ મનુષ્યપણાના
ભાવમાં ઊભા રહીને કાંઈ આત્મા નથી સધાતો, પણ ‘ઉપયોગ જ હું છું.’ એમ
ઉપયોગસ્વરૂપમાં આવીને આત્મા સધાય છે; –ઉપયોગસ્વરૂપે આત્માને અનુભવે તો જ તે
સધાય છે એટલે કે સમ્યગ્દર્શન– જ્ઞાન–ચારિત્ર થાય છે. ને એવી શુદ્ધપરિણતિને જ સાચો
આત્મવ્યવહાર કહ્યો છે.
(૨૦૬) ભૂલ અને તેનો ભાંગનાર
ભૂલ–જે કરે તે તોડે. ભૂલ કરવામાં પણ જે પોતાની સ્વતંત્રતા ન માને તે ભૂલને
ભાંગવામાં પોતાની સ્વતંત્રતા ક્્યાંથી લાવશે? ભૂલ મને બીજો કરાવે ને બીજો મારી ભૂલ
મટાડે–એમ માનનાર ભૂલને પોતાની જાણતો નથી તો તેને ટાળશે ક્્યાંથી? ભાઈ, ભૂલ
વગરનો તારો સ્વભાવ, ને પર્યાયમાં તારી ભૂલ, એ બંનેને સ્વતંત્ર જાણ તો સ્વભાવની
સન્મુખતા વડે તું ભૂલ ટાળીને ભગવાન થઈશ. પોતાની ભૂલ બીજા ઉપર ઢોળવી તે તો
અન્યાય છે.
(૨૦૭) જૈન વિજ્ઞાન
કોઈ પણ પ્રકારના પ્રયોગ વડે નવા જીવની કે નવા પરમાણુની ઉત્પત્તિ કદી થઈ
શકે નહિ. પણ પહેલાંં જે જીવ કે પરમાણુ વિદ્યમાન છે તે જ રૂપાંતર થઈને નવી
અવસ્થાપણે ઉપજતા દેખાય છે.
એ જ રીતે, વિદ્યમાન મૂળ વસ્તુનો કદી પણ સર્વથા નાશ થતો નથી, માત્ર નવી
નવી અવસ્થાપણે તેનું રૂપાંતર થયા કરે છે. જીવ ત્રણેકાળ જીવ રહે છે, પરમાણુ ત્રણેકાળ
પરમાણુ રહે છે.

PDF/HTML Page 35 of 73
single page version

background image
: ૩૨ : આત્મધર્મ : માગશર : ૨૪૯૨
(૨૦૮) ઈષ્ટનું ધ્યાન
જેને જે ઈષ્ટ હોય તેને તે ધ્યાવે છે. ધર્મીને ઈષ્ટ પોતાનો શુદ્ધ સ્વભાવ છે; રાગ
હોય પણ તેને તે ઈષ્ટ માનતા નથી. અજ્ઞાની રાગના આશ્રયે લાભ માનતો હોવાથી તે
રાગને ઈષ્ટ માને છે, એટલે તેને જ તે ધ્યાવે છે, રાગથી પાર શુદ્ધાત્માનું ધ્યાન તેને હોતું
નથી. શુદ્ધાત્માના ધ્યાન વગર સમ્યગ્દર્શન–જ્ઞાન–ચારિત્રરૂપ શુદ્ધ પરિણમન થાય નહિ.
માટે હે જીવ! તારું ઈષ્ટ શું છે તેને લક્ષમાં લઈને ધ્યાવ.
(૨૦૯) જેવું ધ્યાન તેવું પરિણમન
આત્મા પરમાત્મસ્વરૂપ છે, તેને ઓળખીને તે પરમાત્મસ્વરૂપના ધ્યાન વડે
આત્મા પરમાત્મા થાય છે. જેવા સ્વરૂપે આત્માને ધ્યાવે તેવી પર્યાય પ્રગટે છે. ‘હું
અશુદ્ધ છું, રાગનો કર્તા છું’ એમ અશુદ્ધપણે જ આત્માને જે ધ્યાવે છે તેને
અશુદ્ધપરિણતિ થાય છે. અને શુદ્ધ સ્વભાવ તથા વિકારનું ભેદજ્ઞાન કરીને જે શુદ્ધ
સ્વભાવને ધ્યાવે છે તેને શુદ્ધતા થાય છે. સ્વભાવને ધ્યાવતાં સ્વસમયરૂપ એટલે કે
મોક્ષમાર્ગરૂપ પરિણમન થાય છે; વિકારને કે પરને ધ્યાવતાં પર સમયરૂપ પરિણમન
થાય છે. પર્યાયમાં વિકાર પરિણમન હોવા છતાં, સ્વભાવની દ્રષ્ટિથી જોતાં આત્મા
વિકારરૂપે પરિણમ્યો નથી, શુદ્ધ છે. એવા શુદ્ધાત્માની ઉપાસના તે મોક્ષમાર્ગ છે. અંતર્મુખ
*
પરને જાણતાં પર સાથે તન્મયપણું માનતાં, તન્મયપણું થયા વગર આત્મા દુઃખી
થાય છે.
* સ્વને જાણતાં સ્વ સાથે તન્મય થઈને આત્મા પોતાના અતીન્દ્રિય સુખનું વેદન
કરે છે.
* મહામુનિવરો ને ધર્માત્માઓ સમાધિમાં ઉપયોગને સ્વમાં જોડીને પરમ
આનન્દને એકરસપણે અનુભવે છે.
* જ્ઞાનને દુઃખ સાથે તન્મયપણું નથી, જ્ઞાનને સુખ સાથે તન્મયપણું છે. અજ્ઞાનીને
દુઃખ અને વિકાર સાથે તન્મયપણું છે, પર સાથે તન્મયપણું કોઈને નથી.

PDF/HTML Page 36 of 73
single page version

background image
: માગશર : ૨૪૯૨ આત્મધર્મ : ૩૩ :
ચૈતન્યના ભોગવટારૂપ જ્ઞાનચેતના
[શુદ્ધચેતનાવડે શુદ્ધચૈતન્યનો સ્વાદ વેદે તે સમકિતી]
[કલશટીકા–પ્રવચનો: રાજકોટ]
જીવે પોતાના ચૈતન્યસ્વભાવની મહત્તા જાણી નથી ને પરપ્રત્યે સાચી ઉદાસીનતા
કદી કરી નથી, તેથી ચોરાશીના અવતારમાં રખડતો–રઝડતો જ્યાં ત્યાં પરિભ્રમણ કરે
છે. જેમ વંટોળિયામાં તણખલું ઊડે તેમ અજ્ઞાનરૂપી વંટોળિયાથી આત્મા તણખલાંની
જેમ ચાર ગતિમાં ઊડે છે. ભાઈ, તારો ચિદાનંદઆત્મા અનંતગુણનું ધામ છે, તેને
ભૂલીને જડ દેહની સુંદરતામાં તું મૂર્છાણો–એ મોટો ભ્રમ છે. શરીરની સુંદરતાથી જાણે હું
સુંદર, શરીરની શોભાથી જાણે મારી શોભા, અરે, પુણ્ય વડે મારી શોભા–એમ માનીને તું
તારી ચૈતન્ય શોભાને ભૂલી રહ્યો છે! જેનો મહિમા કરે તેના તરફથી પાછો કેમ વળે?
ને અંતરમાં ચૈતન્ય તરફ ક્્યારે આવે?
તારો આત્મા તો આનંદનો માવો છે. માંસાહારના તીવ્ર પાપમાં ડુબેલા જીવો કહે
છે કે માછલી એ દરિયાનો માવો છે; અરે ભાઈ! એને એના દેહની મમતાથી કેટલો
ત્રાસ થાય છે તે તો જરા જો! નિર્દોષ આનંદનો માવો તો તારા ચૈતન્યસમુદ્રમાં છે; જેના
સ્વાદમાં કોઈ આકુળતા નથી, જેનામાં વિકલ્પનો પ્રવેશ નથી. આવા જ્ઞાનમાવાના
રસનો રસિલો એકવાર થા. તારા આત્માને આ સંસારમાં બીજું કાંઈ શરણ નથી. તીવ્ર
પાપભાવથી જેઓ જીવોની હિંસા કરી રહ્યા છે, કે માછલી–ઈંડા વગેરે પંચેન્દ્રિયજીવોનું
ભક્ષણ કરે છે તેઓ તો નરકમાં જવા માટે દોટ મુકી રહ્યા છે. નરકમાં કોઈ દુઃખોનો પાર
નથી, ઓછામાં ઓછા દશ હજારથી માંડીને અસંખ્ય વર્ષો સુધી ભયંકર દુઃખો જીવ
નરકમાં ભોગવે છે. આવા દુઃખોથી છૂટવા હે જીવ! તું નિર્દોષ જ્ઞાનસ્વભાવનો રસિયો
થઈને તેનો સ્વાદ લે.
આત્માનું લક્ષણ ચેતના છે. જ્ઞાનમાં જ્ઞાનનું વેદન થાય એનું નામ ‘જ્ઞાનચેતના
છે, તે જ મોક્ષના કારણરૂપ ભાવ છે; આ જ્ઞાનચેતના તે શુદ્ધચેતના છે; ને શુભાશુભ
વિકલ્પ કરવામાં કે ભોગવવામાં રોકાયેલું જ્ઞાન તે અશુદ્ધચેતના છે, તેને કર્મચેતના
અથવા કર્મફલચેતના કહે છે, તે સંસારનું કારણ છે. જ્ઞાનચેતનામાં ચૈતન્યની શાંતિ ને
અતીન્દ્રિય સુખ છે; ને કર્મચેતના તથા કર્મફળચેતના એ બંને અશુદ્ધચેતનામાં

PDF/HTML Page 37 of 73
single page version

background image
: ૩૪ : આત્મધર્મ : માગશર : ૨૪૯૨
દુઃખ છે, આકુળતા છે. પરદ્રવ્ય–સન્મુખની જેટલી વૃત્તિ ઊઠે તે બધી અશુદ્ધચેતના છે.
શુદ્ધચેતના તો સ્વદ્રવ્ય–સન્મુખ થઈને શુદ્ધઆત્માને સંચેતે છે ને તેના આનંદને અનુભવે
છે. આવી શુદ્ધચેતના વગર સમ્યગ્દર્શન પ્રગટે નહિ.
અનુકૂળ સંયોગમાં હર્ષ કરીને, તથા પ્રતિકૂળ પ્રસંગમાં ખેદ કરીને તેના વેદનમાં
અટકી જાય તે અશુદ્ધ કર્મફળચેતના છે. ચૈતન્યતત્ત્વ રાગથી જુદું છે–એના વેદન વગર
સાચું વૈરાગીપણું આવે નહિ. વૈરાગની રીત પણ ભગવાનના માર્ગમાં જુદી જાતની છે.
ચૈતન્યસ્વરૂપની સન્મુખ થઈને તેના વેદન વગર પર પ્રત્યે સાચો વૈરાગ્ય આવે નહિ.
રાગના વેદનમાં જે અટકે તેને વૈરાગી કોણ કહે? ધર્મીનો વૈરાગ્ય તો એવો છે કે જેમાં
સ્વભાવનો ભોગવટો હોય, રાગનો ભોગવટો જેમાં છૂટી ગયો હોય. ચૈતન્યનો ઉત્સાહ
ચૂકીને રાગનો ઉત્સાહ ધર્મીને આવે નહિ. રાગથી પાર ચૈતન્યનો સ્વાદ એણે ચાખ્યો છે,
એટલે જગતના બધા સ્વાદ તેને ફિક્કા–નીરસ લાગે છે.
*
પરના સ્વાદને તો કોઈ જીવ ભોગવતો નથી.
* અજ્ઞાની આત્માના શુદ્ધ સ્વાદને ભૂલીને વિકારના અશુદ્ધ સ્વાદને જ ભોગવે છે;
પરને ભોગવવાનું ભ્રમથી માને છે.
* જ્ઞાની પરથી ભિન્ન ને રાગથી પાર ચૈતન્યના પરમ આનંદસ્વાદને અનુભવે છે.
સમકિતીને વસ્તુનો અનુભવ કેવો છે?–
વસ્તુ વિચારત ધ્યાવતેં મન પામે વિશ્રામ;
રસસ્વાદત સુખ ઊપજે, અનુભવ યાકો નામ.
આવો અનુભવ ગૃહસ્થ–સમકિતીનેય હોય છે, નરકમાં પણ સમકિતીને આવો
અનુભવ હોય છે. આવો અનુભવ તે મૂળમાર્ગ છે. પણ આવા મૂળમાર્ગની પ્રાપ્તિ માટે
અંતરમાં ઘણી પાત્રતા, ઘણો સત્સમાગમ જોઈએ. શ્રીમદ્ રાજચંદ્રજી કહે છે કે–
તે જિજ્ઞાસુ જીવને, થાયે સદ્ગુરુબોધ,
તો પામે સમકિત તે વર્તે અંતર શોધ.
સત્સમાગમે સાચા માર્ગનું શ્રવણ–મનન કરીને, પોતે અંતરશોધમાં વર્તે તો
આવો અનુભવ થાય ને તે જીવ સમકિત પામે.

PDF/HTML Page 38 of 73
single page version

background image
: માગશર : ૨૪૯૨ આત્મધર્મ : ૩૫ :
આત્મધર્મની સહેલી લેખમાળા:
લેખ નં. ૩૩ અંક ૨૧૮ થી ચાલુ
પરમ શાંતિદાતારી અધ્યાત્મભાવના
ભગવાનશ્રી પૂજ્યપાદ સ્વામીરચિત ‘સમાધિશતક’ ઉપર
પૂ. ગુરુદેવનાં અધ્યાત્મભાવનાભરપૂર વૈરાગ્યપ્રેરક પ્રવચનોનો સાર
‘આત્મધર્મ’ ના ઘણા જિજ્ઞાસુ વાંચકો તરફથી સહેલા
લેખોની માગણી થતાં, અંક (૧પ૮) શ્રી આ લેખમાળા શરૂ કરવામાં
આવી છે. આ પ્રવચનો અધ્યાત્મરસથી ભરપૂર હોવા છતાં સરળ
અને સહેલાઈથી સમજી શકાય તેવાં છે. આથી સૌને આ લેખમાળા
વિશેષ પસંદ પડી છે. વચ્ચે બંધ રહેલી આ લેખમાળા આ અંકથી
ચાલુ થાય છે.
આ ‘સમાધિશતક’ ના રચનાર શ્રી પૂજ્યપાદસ્વામી લગભગ
૧૪૦૦ વર્ષ પહેલાંં થઈ ગયેલા મહાન દિગંબર સંત છે; તેમનું બીજું
નામ ‘દેવનંદી’ હતું. તેઓ વિદેહક્ષેત્રે સીમંધર ભગવાન પાસે ગયા
‘સર્વાર્થસિદ્ધિ’ જેવી મહાન ટીકા, તથા જૈનેન્દ્ર વ્યાકરણ વગેરે મહાન
ગ્રંથો રચ્યા છે. તેમની અગાધબુદ્ધિને લીધે યોગીઓએ તેમને
‘જિનેન્દ્રબુદ્ધિ’ કહ્યા છે. –આવા મહાન આચાર્યના રચેલા
સમાધિશતક ઉપરનાં આ પ્રવચનો છે. (દિલ્હીમાં, રાષ્ટ્રપતિ ભવનના
ધાર્મિક વિભાગમાં આ શાસ્ત્રની કેટલીક ગાથા દીવાલ પર લખેલી
છે.) –બ્ર. હ. જૈન
[વીર સં. ૨૪૮૨ અષાડ વદ બીજ: સમાધિશતક ગા. ૬૧]
ચૈતન્યસ્વરૂપ આત્મામાં જ પ્રીતિ–અનુરાગ કરવા યોગ્ય છે, ને પર દ્રવ્યો પ્રત્યે
ઉપેક્ષા કરવા યોગ્ય છે; પણ જેને આવું ભાન નથી તે જીવ મૂઢબુદ્ધિથી પર દ્રવ્યમાં રાગ–દ્વેષ

PDF/HTML Page 39 of 73
single page version

background image
: ૩૬ : આત્મધર્મ : માગશર : ૨૪૯૨
કરે છે. પ્રીતિ કરવા યોગ્ય જે ચૈતન્યસ્વરૂપ તેને ન જાણ્યું એટલે દેહાદિમાં પ્રીતિ વર્તે છે,
અને દેહાદિની ઉપેક્ષા કરવાને બદલે તેને ઊંડે ઊંડે દ્વેષબુદ્ધિ થઈ જાય છે. ચૈતન્યના
આનંદરૂપ સમાધિ નથી ત્યાં ઊડે ઊંડે અસમાધિનો ભાવ વર્તે છે એટલે ‘શરીરને સૂકવી
નાંખું કે શરીરનો નિગ્રહ કરું’ એવી દ્વેષબુદ્ધિ તેને થાય છે; એને ત્યાગમાં શાંતિ નથી
પણ દ્વેષ છે. આ જડ શરીર તો મારા જ્ઞાનાનંદસ્વરૂપથી અત્યંત ભિન્ન છે એમ જે નથી
જાણતો તે અજ્ઞાનીને શરીરમાં જ અનુગ્રહ અને નિગ્રહની બુદ્ધિ થાય છે, તે વાત કરે છે–
न जानन्ति शरीराणि सुखदुःखान्यबुद्धयः।
निग्रहानिग्रहधियं तथाप्यत्रैव कुर्वते।।
६१।।
આ શરીર તો જડ છે, તે કાંઈ સુખ–દુઃખને જાણતું નથી. તેમજ તે શરીરમાં કાંઈ
સુખ–દુઃખ થતું નથી છતાં મૂઢ જીવ તે શરીરમાં જ હેય–ઉપાદેયબુદ્ધિ કરીને તેમાં દ્વેષ અને
પ્રીતિ કરે છે. મિથ્યાદ્રષ્ટિજીવ ઘરબાર છોડીને જંગલમાં જઈને રહે, ને શુભભાવથી
સ્વર્ગમાં જાય, ત્યારે પણ ચૈતન્યની શાંતિ વગર શરીર ઉપર દ્વેષની બુદ્ધિથી જ તેનો
ત્યાગ છે. ‘શરીર દ્વારા ધર્મનું સાધન કરવા માટે તેને આહારાદિ આપું, અથવા
ઉપવાસાદિ વડે શરીરનો નિગ્રહ કરું’ –એવી જેની બુદ્ધિ છે તેને અનંતાનુબંધી રાગ–દ્વેષ
પડ્યા જ છે, ચૈતન્યના અમૃતનું વેદન તેને નથી એટલે તેને સમાધિ નથી પણ
અસમાધિ જ છે. શરીરને જ સુખનું સાધન માન્યું ત્યાં તેને પોષવાની રાગબુદ્ધિ છે, અને
શરીરને દુઃખનું સાધન માન્યું ત્યાં તેના ઉપર દ્વેષબુદ્ધિ છે, એટલે તે શરીર પ્રત્યેની
ચિંતાથી નિરંતર અસમાધિ જ વેદે છે. પણ હું તો દેહથી ભિન્ન જ્ઞાનદર્શનસ્વરૂપ છું, દેહમાં
મારું સુખદુઃખ છે જ નહિ–એમ જ્ઞાનસ્વભાવનો નિર્ણય કરતો નથી, બધાય પરદ્રવ્યોથી
આત્માને ભિન્ન જાણીને સર્વ પરદ્રવ્યથી ઉપેક્ષિત થઈને જ્ઞાનાનંદસ્વરૂપમાં પ્રીતિ કરવી તે
જ સમાધિનો ઉપાય છે. ધર્મીને ચૈતન્યસ્વરૂપમાં જ પ્રીતિ છે, પોતાના ચૈતન્યસ્વરૂપ
સિવાય દેહાદિ પ્રત્યે તેને ઉપેક્ષા જ છે; જ્ઞાનસ્વરૂપ આત્મા શાંતિનો ને આનંદનો સાગર
છે–તેમાં વળતાં દેહાદિ પ્રત્યે સહેજે ઉપેક્ષા વર્તે છે; ધર્મીને આત્મભાવે પર પ્રત્યે ઉપેક્ષા
વર્તે છે. અજ્ઞાનીને આત્મભાવની તો ખબર નથી ને પરને છોડવા જાય છે–તેથી તેમાં
તેને દ્વેષબુદ્ધિ જ પડી છે. જ્યાં આત્માની શાંતિ નથી ત્યાં કોઈ ને કોઈ પ્રકારે બળતરા
(સંયોગની અભિલાષા) પડી જ છે. ચિદાનંદસ્વરૂપ આત્મદ્રવ્યમાં પરિણતિની એકાગ્રતા
વગર દેહાદિ પ્રત્યે સાચી ઉપેક્ષા થતી નથી. ચૈતન્યના આનંદમાં એકાગ્ર થતાં રાગ–દ્વેષ
થતા જ નથી. ત્યાં ધર્મીને દેહાદિ પ્રત્યે ઈષ્ટ–અનીષ્ટબુદ્ધિ થતી નથી, એટલે અનાકુળ
શાંતિરૂપ સમાધિ જ રહે છે.
ચૈતન્યના અતીન્દ્રિય આનંદ પાસે ધર્માત્માને જગતના સમસ્ત બાહ્ય વિષયોનું

PDF/HTML Page 40 of 73
single page version

background image
: માગશર : ૨૪૯૨ આત્મધર્મ : ૩૭ :
કૌતૂક છૂટી ગયું છે, બહારમાં ક્્યાંય સુખ સ્વપ્નેય ભાસતું નથી. અમૃતનું આખું ઝાડ,
અમૃતની આખી નાળિયેરી, અથવા આનંદનું કલ્પવૃક્ષ પોતામાં જ સાક્ષાત્ દેખ્યું છે ને
એનો સ્વાદ ચાખ્યો છે ત્યાં રાગની કે રાગના ફળની મીઠાસ કેમ લાગે? અજ્ઞાની
રાગમાં ને સંયોગમાં ક્્યાંક ને ક્્યાંક મોહાયો છે; જો ક્્યાંક ન અટક્યો હોય તો
ચૈતન્યના વીતરાગી આનંદનું વેદન કેમ ન થાય? જ્ઞાની તો સ્વતત્ત્વમાં જ સંતુષ્ઠ છે.
તેને જ સાચો ત્યાગ ને સાચી સમાધિ થાય છે. જુઓ, આવા આત્મતત્ત્વને જાણીને,
અંતર્મુખ તેની ભાવના કરવી તે જ પરમ શાંતિની દાતાર છે. એ સિવાય બીજે ક્્યાંયથી
પ્રત્યે સાચી ઉદાસીનતા કે સાચો વૈરાગ્ય થાય નહિ, એટલે તેનો ત્યાગ પણ સાચો હોય
નહિ, ને તેને આત્માની શાન્તિ પ્રગટે નહિ.
જ્ઞાની ધર્માત્મા ગૃહસ્થપણામાંય હોય, શરીરના સંસ્કાર કરતા હોય એવું દેખાય,
પણ ખરેખર એણે દેહથી પોતાને અત્યંત ભિન્ન જાણ્યો છે, દેહ હું છું જ નહિ હું તો
ચૈતન્ય છું, જેમ થાંભલો આત્માથી જુદો છે તેમ દેહ આત્માથી જુદો છે–એવી સ્પષ્ટ
ભિન્નતા ધર્માત્માએ જાણી છે; દેહથી તે પોતાને જરાપણ સુખ–દુઃખ માનતા નથી, ને દેહ
પોતે તો અચેતન છે, તેને તો સુખ–દુઃખની કાંઈ ખબર નથી. આ રીતે શરીર પોતાને
સુખ–દુઃખનું કારણ નથી; તેથી શરીર પર ઉપકાર કરવાની કે શરીરને કલેશ દેવાની બુદ્ધિ
જ્ઞાનીને નથી, જ્ઞાનીને તો તેનાથી ઉપેક્ષાબુદ્ધિ છે; જે મારું છે જ નહિ, તેનો અનુગ્રહ
શો? ને નિગ્રહ શો? અનુગ્રહ એટલે શરીરની સેવા કરવી, તેને સાચવવું, શરીર સરખું
હશે તો ધર્મ થશે–એવા ભાવથી તેને સંભાળવું; અને નિગ્રહ એટલે શરીરનું દમન કરવું,
દેહદમન કરશું તો ધર્મ થશે–એવી બુદ્ધિથી શરીરના કષ્ટ સહન કરવા; –એ પ્રકારે દેહ
ઉપર અનુગ્રહ ને નિગ્રહની બુદ્ધિ કોણ કરે છે? –કે અજ્ઞાની જ એવી બુદ્ધિ કરે છે, કેમકે
તેને શરીરમાં એકતાબુદ્ધિ છે; જ્ઞાનીએ તો આત્માને દેહથી સર્વથા ભિન્ન જાણીને દેહ પ્રત્યે
ઉપેક્ષા બુદ્ધિ કરી છે, શરીરના લાભ–નુકશાનથી આત્માના લાભ–નુકશાનની બુદ્ધિ
ધર્મીને છે જ નહિ. શરીરના લાભ–નુકશાનથી પોતાને લાભ–નુકશાન માને એને શરીર
પ્રત્યે સાચો વૈરાગ્ય હોય જ નહિ; એટલે એના ત્યાગને પણ દ્વેષગર્ભિત ત્યાગ કહ્યો છે.
જ્ઞાનીને, જ્ઞાતાસ્વભાવી સ્વતત્ત્વ તરફ વળતાં આખા જગત પ્રત્યે ને શરીર પ્રત્યે સાચી
ઉપેક્ષાબુદ્ધિ થઈ ગઈ છે, જ્યાં સુધી સ્વ–પર તત્ત્વનું ભેદજ્ઞાન નથી ત્યાં સુધી જ સંસાર
છે, ને ભેદજ્ઞાન થતાં સંસારની નિવૃત્તિ થાય છે–એમ હવેની ગાથામાં કહેશે.